रंगकर्मी अशेष मल्लको नाम नै उनको समग्र पहिचान हो । नेपाली नाट्य क्षेत्रमा बितेका चार दशकभन्दा अघिदेखि क्रियाशील रहँदै आएका नाट्य स्रष्टा मल्लसँग संगीत, नाटक र कला एकेडेमीका विषयलाई लिएर लामो कुराकानी भएको थियो । प्रस्तुत छ ‘बाह्रखरी’का राजेश खनालले मल्लसँग गरेको कुराकानीः

भर्खरै नेपाल संगीत नाट्य प्रज्ञा प्रतिष्ठान र नेपाल ललितकला प्रज्ञा प्रतिष्ठानमा प्राज्ञहरूको नियुक्ति भएको छ । तपाईं के भन्नुहुन्छ ?

यसलाई मैले सकारात्मक रूपमा लिएको छु । हामी जहिले पनि नकारात्मक मात्रै सोच्ने गर्छौं । अझै गणतन्त्र आइसकेपछि हामीमा यस्तो नकारात्मक सोच्ने प्रवृत्ति चरम विकास भएको छ । यसले हाम्रो सोच नै पछाडि रहेको छ भन्ने देखाउँछ ।

संगीत, नाट्य र ललितकला प्रतिष्ठान खाली थियो । त्यसमा पदाधिकारीहरू आएका छन् । अब, को आउनु पथ्र्यो, को आए भन्ने विषयलाई लिएर टीकाटिप्पणी गर्नुभन्दा प्राज्ञमा नियुक्त भएर आउनेहरूले के गर्नुपर्छ, कसरी गर्नुपर्छ भन्ने विषयमा केन्द्रित भएर सोचिदिएको भए हुन्थ्यो । किनभने अहिले पदमा जो–जो आएका छन्, ती नेपालभित्रकै स्रष्टा आएका छन् । कसको मूल्यांकन कति भनेर नाप्ने यन्त्र संसारमा कहीँ छ जस्तो लाग्दैन । भर्खर गणतन्त्र आएको र त्यो पनि स्थापित हुने क्रममा रहेकोले नकारात्मक चर्चाभन्दा यी दुबै एकेडेमीले के गर्नुपर्छ भन्ने कुरामा ध्यान दिएको भए त्यसले राम्रो काम गथ्र्यो । त्यहाँ नियुक्त भएर आएका व्यक्तिहरूका विषयमा टीकाटिप्पणी गरेर कुनै फाइदा छैन । त्यहाँ जो आए पनि तिनले काम गर्ने हो । नेपालको संगीत, नाटक, कला र ललितकलाको विकास गर्ने हो ।

संगीत नाट्य क्षेत्रमा लामो समय तपाईंको संलग्नता रह्यो । अब संगीत नाट्य प्रतिष्ठानले पहिलो के गर्नुपर्छ जस्तो लाग्छ ?

जुनै प्रकृत्तिको एकेडेमी होस्, तिनले गर्ने पहिलो काम भनेकै नीति बनाउने हो । यो नै उसको प्रमुख काम हो । यसैका माध्यमबाट मुलुकको कला, संस्कृति, रंगमञ्च र ललितकलाको उत्थानमा योगदान दिने हो । विश्वमा कतैको पनि एकेडेमीले आफैं गोष्ठी गरेर हिँड्दैन । जहाँसम्म संगीत नाटक एकेडेमी र उहाँहरूले के गर्नुपर्छ भन्ने प्रश्न छ, यसपटक पदमा जो आउनुभएको छ, मूलतः उहाँहरूको सोचमा व्यापक परिवर्तन आउनु जरुरी छ । त्यो के भने नेपाल भनेको काठमाडौंमात्रै होइन । मुलुकभरिको संगीत, नाटकको अवस्थालाई कसरी सुदृढ गर्ने भन्ने चिन्तन उहाँहरूमा व्यापक हुनुपर्छ ।

कस्तो चिन्तन ?

हेर्नुस्, नेपालको परिचय भनेकै यहाँको प्रकृति र कला संस्कृति हो भन्ने उहाँहरूले बुझ्नुपर्छ । संसारका मानिसहरू नेपाल आउन लालायित रहन्छन् । पहिलो कारण हो— नेपालको प्राकृतिक र पुरातात्विक सम्पदाको भ्रमण र अवलोकन । र, अर्को हो— नेपालको कला–संस्कृति हेर्न । प्रतिष्ठानको काम भनेको नेपालका हरेक क्षेत्रका कला–संस्कृतिलाई कसरी बेजोड बनाउन सकिन्छ र त्यसलाई कसरी आकर्षक बनाउन सकिन्छ, त्यतातिर ध्यान दिनुपर्छ । वास्तवमा नेपालको लोककला, लोकसंस्कृति, लोकसाहित्य, लोकनाटक यति बलिया छन् कि तिनको बयान गरेरै सकिन्न । यिनको मात्रै पनि जगेर्ना गर्ने हो भने र त्यसमार्फत नेपाललाई चिनाउने हो भने त्यो नै मुलुकका लागि उत्कृष्ट कार्य हुनेछ । तर विडम्बना ! हाम्रो लोककला, साहित्य, संस्कृति, संगीत सबैसबै लोप हुँदै गइरहेका छन् ।

हामीले हेर्ने हो भने कैयन् लोक वस्तुहरू लोप वस्तुमा परिणत हुँदै गइरहेका छन् । यतिबेला तिनलाई बचाउनु हाम्रो दायित्व हो । अहिले लोकगाथा हराउँदै छ । गन्धर्वहरू हराउँदै छन् । पञ्चेबाजा हराउँदै छन् । गाउँ–गाउँमा लोकनाटकको परम्परा थियो, त्यो हराउँदै छ । लोकसंस्कति र कलालाई लिएर पाँचतारे होटलमा गएर गोष्ठी गर्ने होइन कि हुम्ला, जुम्लामा गएर बृहत्त काम गर्नुपर्छ । खोजी गरिनुपर्छ । कला–संस्कृतिको संरक्षणका लागि सबैलाई अभिप्रेरित गर्नुपर्छ । नेपालभरि नै यो काम गरिएन भने हाम्रो लोककला र लोकसंस्कृति खोक्रो हुँदै जान सक्छ ।

विदेशको चलन के छ ?

विदेशको चलन के छ भने संगीत, नाटकसँग सम्बन्धित संस्थाहरूलाई यस्ता एकेडेमीहरूले पूराका पूरा सहयोग गर्छन् । आफूले संरक्षणका लागि नीति, निर्देशन बनाउँछन् र बारिहका संस्थाहरूलाई व्यापक रूपमा परिचालित गर्छन् । ती संस्थाहरू मुलुकभरि नाट्य र संगीतको विकासमा निरन्तर लाग्छन् ।

केही समयअघि म आसमको तेजपुरमा बृहत्त नाट्य महोत्सवमा भाग लिन गएको थिएँ । त्यहाँ भारतका संगीत नाट्य प्रतिष्ठानका प्रमुखसँग मेरो भेट भएको थियो । उनी सुनाउँदै थिए— भारतका जति पनि प्रदेश छन्, ती सबैमा सर्कुलर गरेर स्थानीय स्तरमा संगीत, नाटकको शाखा खोली संगीत, नाटकको विकासका लागि सहयोग गरेको प्रसंग । यो सुनेर म छक्क परें । त्यस्ता संगीत, नाटक, कलाका लागि परिचालित संस्थाहरूलाई मासिक रूपमा पैसा दिन्छन् एकेडेमीले । उनका अनुसार लोकल संस्था बाँचेमात्रै मुलुकको नाटक र संगीत बाँच्छ । कति ठूलो कुरो ! त्यसैले स्थानीयस्तरबाट कलासंस्कृतिको विकासमा हामी पनि लाग्न सक्नुपर्छ ।

तर, हामीकहाँ त आरम्भदेखि नै गलत परम्परा शुरु भयो । एउटा एनजीओले गरेजस्तो गोष्ठी गरेर, कार्यपत्र प्रस्तुत गरेर, पत्रिका निकालेर देखाउने काममात्रै भएको छ । र, यस्ता कार्यक्रमहरूमा हाम्रा प्राज्ञहरू पुग्छन् । योजति हास्यास्पद कार्य अरु के हुन सक्छ ? मेरो विचारमा यस्ता कार्यक्रमहरूमा प्रतिष्ठानले विशेषज्ञहरूलाई पठाउनुपर्छ । तर, हामीकहाँ त्यो चलन छैन ।

विगत आठ वर्षमा दुई एकेडेमीले के काम गरे ?

केही भएकै छैन । कारण छ । तिनलाई पनि म दोष दिन्नँ । त्यहाँ पुग्ने मानिस उच्चस्तरकै व्यक्ति थिए । तर, तिनीहरू कता अलमलिए कता । एकेडेमीले के गर्ने भन्ने विषयमै प्रतिष्ठानका पदाधिकारीहरू स्पष्ट हुन सकेनन् । तिनीहरूले विशेषज्ञ वा विज्ञहरूसँग सल्लाह लिनुपथ्र्यो । विश्वभर यस्ता एकेडेमीहरूमा कुन रूपमा काम हुने गरेको छ भन्ने बारेमा अध्ययन गर्नु पथ्र्यो । त्यो कहिल्यै पनि भएन । मैले भनें नि, एकेडेमीहरूले सानोसानो एनजीओ जस्तो काम गरे । त्यसैले केही गर्नै सकेनन् । यी दुबै एकेडेमीहरूको कमजोरी नै यही भयो । तुलनात्मक रूपमा हेर्दा साहित्य एकेडेमीको काम केही राम्रो भएको देखिन्छ ।

पहिले नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानमा तपाईं नाट्य विभाग हेर्ने गरी नियुक्त हुनुभएको थियो । त्यतिबेला काम गरेको अनुभव थियो । र, नाटकमा विगत ४० वर्षको अनुभव पनि थियो । तपाईंसँग सहयोग मागेनन् ?

अहँ । मसँग कहिल्यै पनि सम्पर्क गरिएन । त्यो आठ वर्षमा मलाई कहिल्यै पनि बोलाइएन । एकपटक पुरस्कार छनोट समितिमा राखे, बस् त्यत्ति हो ।

यस्तो किन हुन्छ त ?

कुनै पनि संस्थामा जबसम्म त्यसको प्रमुखको भिजन क्लियर हुँदैन, तबसम्म तीपछिका अधिकारी जतिसुकै राम्रो र विज्ञ भए पनि त्यहाँबाट काम हुन सक्दैन । मैले देखेको नै त्यही हो । संगीत नाट्य एकेडेमीका मानिस सधैं यसैमा अलमलिए । यसपटक मैले संगीत नाटक एकेडेमीका सबैलाई फोन गरेर बधाई र शुभकामना दिँदै मलाई लागेका केही कुरा सुझावका रूपमा जानकारी गराएकोे छु । मेरो कर्तव्य हो भन्ने ठानेरै भनेको हुँ । गर्ने÷नगर्ने उहाँहरूको कुरा हो ।

यो अलमलले प्रतिष्ठानहरूको कामलाई गति देला त ?

दिँदैन । तर, यसपटक संगीत नाटक एकेडेमीले राम्रा मानिसहरू पाएको छ । वरिष्ठ रंगकर्मी हरिहर शर्माले केही गर्न सकिन्छ भन्ने देखाउनुभएको छ । उहाँले सांस्कृतिक संस्थानको भवन र हल बनाइदिएको सबैले थाहा पाएको कुरा हो । उहाँहरूमा भिजन छ भन्ने मलाई लाग्छ । म आशावादी पनि छु । तथापि, एउटा कुरा के भन्छु भने उहाँहरूले बजेट छैन भनेर पन्छिन पाउनुहुन्न । बलियो कार्ययोजना, क्षमता र दृढ इच्छाशक्ति छ भने पैसाले काम रोकिन्छ भन्ने मलाई लाग्दैन । पैसा ल्याउने क्षमता पनि प्राज्ञहरूमा हुनुपर्छ ।

त्यसो भए नीति निर्माणपछि दुबै एकेडेमीले पहिलो काम के गर्नुपर्ला ?

पहिलो काम भनेकै नीति निर्माण हो । त्यसपछि मुलुकभरिका लोकसंस्कृति र कलाको संरक्षणमा लाग्नुपर्छ । आज मिथिला लोककला जनकपुरको मात्रै सम्पत्ति नभएर मुलुक चिनाउने कला बनेको छ । मुलुकका यस्तायस्ता कलाहरूको खोजी गर्नु पर्‍यो । संरक्षण गर्नु पर्‍यो । गोष्ठी गरेर, पेपर प्रस्तुत गरेर मात्रै केही हुँदैन । आज लोकबाजा बजाउनेहरू हराइरहेका छन् । एकेडेमीले तिनलाई सहयोग गर्न सक्नुपर्छ । यस्ता कार्यमा एकेडेमीहरू लाग्नुपर्छ । व्यक्तिगत रूपमा यहाँका कलाकार विश्वमा परिचित हुन्छन् तर त्यसलाई व्यवस्थापन गर्न हाम्रो ललितकला प्रतिष्ठान वा संगीत नाट्य प्रतिष्ठानले कुनै काम गर्न सकेका छैनन् ।

तपाईं पनि एउटा कार्यकाल एकेडेमीमा बस्नुभयो । त्यतिबेला तपाईंहरूले बनाएको कार्यविधि वा नियमलाई पछ्याउँदा पनि त एकेडेमीले गति त लिन्थ्यो होला नि ?

त्यतिबेला जति सकियो, त्यति गरियो । आजको प्रज्ञा प्रतिष्ठानहरूको संरचना नै फरक छ । त्यो बेला मैले धेरै काम गरें भन्दिनँ म । राम्रो गर्न खोजियो । आज संगीत नाटक प्रतिष्ठान र ललितकला प्रतिष्ठान बेग्लाबेग्लै छन् । सबैका आ–आफ्नै कार्यविधि, नीति, नियम हुनुपर्छ र त्यसैले कामहरू मार्गनिर्देश गर्नुपर्छ । मलाई के लाग्छ भने यतिबेला दुबै एकेडेमीहरूले मुलुकभरिका सम्बन्धित विषयका विज्ञहरूसित छलफल गर्नुपर्छ । त्यस्तै, बाहिरी मुलुकका एकेडेमीहरूसँग समन्वय गरेर तिनको काम गर्ने शैलीलाई हेर्नुपर्छ । त्यति भएपछि मात्रै हामीले केही देखिने काम थाल्न सक्छौं ।

एउटा अर्को कुरो, नेपालमात्रै एउटा यस्तो देश होला, जहाँको विश्वविद्यालयमा नाटक विषय नै छैन । रंगमञ्चको स्कुल नै छैन । अहिले हामीले नाटक, संगीत, संस्कृति र कलाका लागि जोड गर्ने भनेको स्कुलदेखि नै हो । जसरी अंग्रेजी, गणित र विज्ञान विषयहरू विद्यालयहरूमा राखिएका छन्, त्यसैगरी पहिलो कक्षादेखि नै रंगमञ्च पनि पाठ्यक्रमको विषयमा समावेश गरिनु पर्छ । यसका लागि संगीत नाट्य प्रतिष्ठानले पहल गर्नुपर्छ । यदि यता ध्यान नदिने हो भने भोलि भानुभक्त, नारायणगोपाल, अम्बर गुरुङ नचिन्ने पिँढी जन्मिन्छ । त्यसैले स्कुलबाटै त्यस्ता व्यक्तित्वहरूको परिचय दिने क्रमको थालनी हुनुपर्छ । त्यसपछि मात्रै संगीत, नाटक, कला, संस्कृति स्थापित हुन सक्छ । अब दुबै एकेडेमीले सरकारलाई दोष दिन मिल्दैन । सरकारको प्रतिनिधि भनेको एकेडेमी हो । केपी ओलीले काम गर्ने होइनन् । प्रतिष्ठानले गर्ने हो ।

गर्लान् त ?

आशा गरौं । मैले भनें नि, पहिलेकाहरू विगतमा के गर्ने भन्ने विषयमै अलमलिए । उनीहरू कसैलाई पनि थाहा भएन हामीले गोष्ठी गर्ने होइन भन्ने । सबैभन्दा पहिले हामी प्राज्ञको छनोटमा जहिले पनि किन चुक्छौं भन्ने हेर्नु जरुरी छ । यसका दुइटा कारण छन् । एउटा हो— राजनीतिक दबाब । यसले गर्दा विज्ञभन्दा पनि कार्यकर्तालाई प्रतिष्ठानमा राख्ने गरिएको छ । अर्को कारण— जसले प्राज्ञ नियुक्त गर्छ, उसैलाई थाहा छैन प्राज्ञ भनेको के हो ! तिनले बुझ्नु पर्छ— सर्जक र प्राज्ञमा फरक छ । हरेक सर्जक प्राज्ञ होइनन् । सारंगी बजाउने सर्जक हुन्, प्राज्ञ होइनन् । सारंगी बजाउनेलाई त्यहाँ ल्याउने होइन । तर, सारंगी बजाउनेभित्र पनि प्राज्ञिक क्षमता भएका को–को छन्, नियुक्ति गर्नेले त्यस्ता व्यक्तिको खोजी गर्न सक्नुपर्छ । त्यसलाई प्रतिष्ठानमा ल्याउनुपर्छ । कविता लेख्ने वा नाटक लेख्नेलाई प्राज्ञमा ल्याउने होइन । त्यसमा पनि प्राज्ञिक क्षमता भएका व्यक्तिलाई मात्रै प्राज्ञको रूपमा ल्याउनु पर्छ । विदेशमा प्राज्ञ भन्नासाथ आदरले शीर निहुराउँछन् । त्यो क्षमता प्राज्ञमा हुनुपर्छ । हामीकहाँ त्यो छैन ।

अहिलेका प्राज्ञहरू नाम चलेका छन् । काम गर्न सक्छन् होला नि त !

सक्नुहुन्छ । किनभने सबैले आ–आफ्नो क्षेत्रलाई बुझ्नुभएको छ । अर्को सजिलो के छ भने देशैभरि स्थानीय सरकार छ । सात वटा प्रदेश र ७५३ वटा स्थानीय सरकार मुलुकभरि विद्यमान छन् । स्थानीय निकायसँग समन्वय गरेर काम गर्न सक्छन् एकेडेमीले । पहिले–पहिले पो यो संयन्त्र थिएन । देशैभरि एकेडेमीले कार्ययोजना स्थानीय सरकारकामार्फत लैजान सक्छन् । कला–संस्कृतिको विकास र उत्थानका लागि भिडेर लाग्न सक्छन् । हुम्ला र पाँचथरका लोक संस्कृतिकर्मी वा कलाकारहरूको खोजी गर्न सक्छन् स्थानीय सरकारले । तिनको व्यवस्थापन गर्न सक्छन् स्थानीय सरकारले । लोपोन्मुख अवस्थामा रहेका लोकबाजा, लोकसंस्कृति, लोकनाटक वा लोक कलाकारहरूको संरक्षणमा एकेडेमीलाई सहयोग गर्न सक्छन् स्थानीय सरकारहरूले । संरक्षणका लागि के गर्ने भन्ने प्रश्न उठे एकेडेमी र स्थानीय वा प्रदेश सरकार मिलेर त्यसको निराकरण गर्न सक्छन् ।

त्यसका लागि सबैमा जिम्मेवारीबोध हुनुप¥यो । प्रज्ञा प्रतिष्ठानका प्राज्ञहरूलाई मुलुकको कला–संस्कृति र साहित्यलाई कसरी माथि उठाउने भन्ने विषयले भतभती पोल्नुपर्छ । अनिमात्रै त्यसले सही बाटो समाउन सक्छ । काठमाडौंको कुरो मात्रै होइन, मुलुकभरि कति सर्जक होलान् ? तिनको डकुमेन्टेसन हुनुपर्छ । कति नदेखिएका सर्जक छन् । तिनको खोजी गरेर तिनको संरक्षणमा प्रतिष्ठानहरू लाग्नुपर्छ । सातै वटा प्रदेशमा लोकबाजा र लोक–संस्कृतिको म्युजियम बनाउन सक्नुपर्छ । 

केही समयअघि म हेटौंडा गएको थिएँ । त्यहाँ एउटा कार्यक्रममा एकजना उमेर पुगेका पाका कलाकारले गीत गाए । उनको स्वर दीप श्रेष्ठको जस्तै मिठासपूर्ण थियो । उनलाई मैले ‘यतिन्जेल तपाईं कहाँ हुनुहुन्थ्यो ?’ भनेर सोधें । विचरा अक्क न बक्क परे । ‘खोइ कसैले बोलाएनन्’ भने । हो, त्यस्तालाई खोज्ने काम एकेडेमीहरूको हो ।

कति काम छ कति गर्नुपर्ने । खोजी, अनुसन्धान, अभिलेखीकरण जस्ता धेरै काम गर्न सकिन्छ । नेपाली रंगमञ्च इतिहासको गतिलो पुस्तक हामीसँग छैन । नेपाली नाटकको इतिहासका बारेमा कतै बताउनु पर्‍यो भने कसैले केही जवाफ दिनै सक्दैनन् । वर्तमान अवस्थामा कर्णाली भेगका लोकनाटकहरूको बारेमा कसैले सोध्यो भने हामीले केही पनि भन्न सक्दैनौं । त्रिवि, संस्कृति मन्त्रालय, एकेडेमी कसैसँग केही डकुमेन्ट छैन । वास्तवमा सर्जकहरूले व्यक्तिगत रुचिका आधारमा गरेका कामहरूबाट मात्रै नेपाली कला, संस्कृति, संगीत र नाटक अगाडि बढिरहेका छन् ।

पछिल्लो समय नाट्यकर्ममा उत्साह छाएको देखिन्छ । दर्शक बढेका छन् । तर, नेपाली नाट्य परम्परा हराउँदै गएको भान हुन्छ । किन यस्तो भयो ?

मैले अगाडि पनि भनें— म केही समयअघि तेजपुरमा बृहत्त भारतीय नाटक महोत्सवमा सहभागी हुन गएको थिएँ । मलाई विशेष रूपमा बोलाइएको थियो । आठ दिनसम्म चलेको महोत्सवमा ३०–३५ वटा नाटक देखाइएका थिए । तर आश्चर्य ! त्यहाँ कुनै नाटक विदेशी नाटक थिएनन् । उनीहरू आफ्नै नाटक गरिरहेका थिए । तर, हामी आफ्नै नाटक गर्न सकिरहेका छैनौं । हामीकहाँ नाटक छैन भनिन्छ । त्यो गलत हो । हामीकहाँ बालकृष्ण सम, भीमनिधि तिवारीलगायतका धेरै नाटक लेखकहरूका एकसेएक उम्दा नाटक छन् । तर, ती नाटक नगरेर अहिलेका नाट्यकर्मीले पुराना नाटककारहरूको अपमान गरिरहेका छन् । समका कतिवटा नाटक मञ्चन भए ? उनका ३०–३५ वटा नाटक प्रकाशित छन् । अनि नाटक छैन भन्ने ? यो उहाँको अपमान होइन ? यस्ता धेरै नाटक लेखकका नाटक छन् नेपालमा, जुन मञ्चन भएका छैनन् ।

किन त ?

सेक्सपियरलाई सेक्सपियर बनाउन तिनको राज्य नै लागेको थियो । बेलायत सरकार सिंगो सेक्सपियरका नाटकलाई विश्वभरि चिनाउन आज पनि लागिरहेको छ । भारतले रवीन्द्रनाथ टैगोरलाई विश्वमा चिनाउन अनेक काम गरिआएको छ । तर, हाम्रै नाट्यसम्राट बालकृष्ण सम ज्ञानेश्वरको सानो कोठामा सीमित छन् । राज्यको ध्यान त्यहाँ पुगेको छैन । यतातिर अहिलेका एकेडेमीको मात्रै नभएर नाट्यकर्मीहरूको पनि ध्यान जानु जरुरी छ । हामीसँग स्रोत–साधन कम होला तर नाटक नै छैन भन्नु गलत हो ।

सय वर्ष पुराना एन्टोन चेखवका नाटक हाम्रा नाट्यकर्मीले देख्छन् । तर, ६० वर्ष पुरानो ‘मुकुन्द इन्दिरा’ देख्दैनन् । यस्तो किन हुन्छ ?

मैले भनें नि, अब भानुभक्तलाई बिर्सने पिँढी बढिरहेको छ । तिनलाई बालकृष्ण सम नाम गरेका नाटक लेखक पनि थिए र ? भन्ने अवस्था नआउला भन्न सकिन्न । सबैले बुझ्नुपर्ने कुरो के हो भने समका कुनै पनि नाटक कुनै पनि हिसाबले कम छैनन् । त्यो पढ्नु प¥यो नि अहिलेका नाटक निर्देशकहरूले । निर्देशकहरूमा क्षमता नभएरै पो हो कि उनीहरूले ती नाटक गर्न नसकेका ? मलाई यस्तो पनि लाग्छ अचेल !