मोहनराजशर्मा

बाहिररातकोकालोपानसमाझलल्लजूनबलेकोछतरमअँध्यारोकोठामाआफ्नोथाप्लोठटाएरबसेकोछु।केहीसमयदेखिमेरामगजमाकुनैअनौठोकीरालेगुँडलगाएकोहुँदामसारैरनभुल्लमापरेकोछु।बेलाबेलाकीरोसगबगाएरसक्रियहुन्छरबेलाबेलापूरैनिस्क्रिय।त्योमथ्थरभएकाबखतमलाईसन्चोरआरामहुन्छतरत्योउखरमाउलिएकाबखतमलाईकस्तो-कस्तोछटपटीजस्तोहुन थाल्छ।त्यतिखेरमेरोसोचाइ, क्रियारप्रतिक्रियाअरूकसैकाकब्जामापरेजस्तोहुन्छरमत्यसैबाटसञ्चालितहुन थाल्छु।अचेलमलाईआफ्नागिदीभित्रकीरालेगाइँगुइँकुरागरेकोजस्तोपनिलाग्छ।

योमनकोबतासेफूलपनिहुनसक्छभन्नेठानेरमगिदीजँचाउनअस्पतालजान्छु।अनेकजाँचरपरीक्षणगरेपछिमस्तिष्ककोनामुदडाक्टरभाइराजाजोशीलेमतिरपुलुकहेरेरसोध्छ, “तिम्रोनामकेरे ?”

“लोकायतनप्रसादहोतरतपाईंछोटकरीमालोकमात्रभन्नसक्नुहुन्छ।”

“भाग्यमानीरै'छौ, तिम्रोमस्तिष्कमाकुनैकीराछैन।”

“त्यसोभएडाक्टर, मेरोखप्परभित्रबेलाबेलारगरगहिँड्नेकुरोकेहोत ?”

“ध्यानसँगसुनलोक, तिम्रोमस्तिष्कमाअत्यन्तैसूक्ष्म, शक्तिशालीरउन्नतखालकोचिपराखिएकोछ।रिमोटकन्ट्रोलद्वारात्योचिपचलाएपछितिमीलाईकीराहिँडेकोजस्तोलागेकोहो।”

“डाक्टर, त्योचिपमेरामथिङ्गलमाभित्रैबाटपलाएकोहोकिबाहिरबाटरोपिएकोहो ?”

“चिपमानवअङ्गवाजैविकतत्त्व नभएकोहुँदात्योआफैँउम्रिँदैन, कसैलेप्रत्यारोपणगरेकोहुनुपर्छ।लोक, जसलेप्रत्यारोपणगरेकोहो,त्यसलेतिमीलाईअराउनरचलाउनसक्छ।”

“खोइडाक्टर, कसलेप्रत्यारोपणगरेछ ? यसबारेमलाईकेहीथाछैन।”

“लोक, कुनैबेलातिम्राटाउकाकोअप्रेसनभएकोथियो ?”

“छैनडाक्टर, मेरोटाउकोतकेकुनैअङ्गकोपनिअप्रेसनभएकोछैन।”

“ठीकभन्यौ, तिम्राटाउकामाचिरफारगरेकोअथवाप्वालपारेकोकुनैचिनोछैन।”

“डाक्टर, त्योचिपझिक्नेउपायकेहोला ?”

“उपायतअप्रेसनहोतरअहिलेहामीकहाँत्यसलाईझिक्नेअप्रेसनकोउन्नतप्रविधिआइपुगेकोछैन।”

“त्यसोभएडाक्टर, अबमकेगरौत ?”

“शान्तरहूरकेहीदिनप्रतीक्षागर।लोक, मछिट्टैएउटायस्तैसम्मेलनमाभागलिनविदेशजाँदैछु, फर्केपछिकेहीगर्नसक्छुकि ? अहिलेतिमीजाऊ, घरमागएरआरामगर।” भन्दैडा. भाइराजालेअर्कोबिरामीजाँच्नेतर्खरगर्छ।

मडाक्टरकोकोठाबाटगरुङ्गोजिउलिएरबाहिरआउँछु।सोचमग्नभएरखुट्टालतार्दैभर्‍याङओर्लिन्छु।घाँटीसुकेरमुखप्याकप्याकहुनथालेकालेमअस्पतालकोखाजाघरभित्रछिर्छु।जुसकोएउटाबट्टाकिनेरकुर्सीमाथचक्कबस्छुरत्यसमापाइपकोचेरस्वार्रस्वार्रझोलतान्नथाल्छु।झोलबट्टाकोपिंधतिरपुग्नैलाग्दाएक्कासिमेरोखप्परभित्रकोकीरो...,होइनचिपसक्रियहुन्छ।पहिलामेरोमस्तिष्कभरिकस्तोकस्तोगाइँगुइँआवाजभरिन्छरत्यसपछिकसैलाईबोलाएकोजस्तोटड्कारोबोलीसुनिन्छ, “केतु, केतु, केतु... !”

मौनबोलीमाममनमनैसोध्छु, “कोहोकेतु ?”

“योकेन्द्रहोरयसकेन्द्रलेतिमीलाईदिएकोनामकेतुहो।हाम्रोकेन्द्रीयप्रणालीमातिम्रोयहीनामसुरक्षितछ, सम्झिराख।”

“मेरोआफ्नैनामछ, त्योनामकिनसम्झिराख्ने ?”

“तिमीलेआफ्नोनयाँनामकेतुसम्झिराखेनौरचिपमार्फतपठाएकोकेन्द्रकोआदेशसुनेनौवामानेनौभनेहाम्रोकेन्द्रीयप्रणालीलेतिम्राखप्परभित्रकोचिपपड्काइदिन्छरगिदीछ्यालब्यालपारेरतिमीलाईसमाप्तगर्छ।”

टाउकोभित्रचिपलेविस्फोटगर्छभन्नेकुरालेमलाईथरहरीपार्छ।मेराहातखुट्टाचिसिएरलुलाहुन्छन्रमठाङेलेछोएझैंअवाक्हुन्छु।मत्यहीअवस्थामारहिरहेकैबेलामेरामथिङ्लमाकेन्द्रकोउहीआवाजफेरिगुन्जिन्छ, “केतु, त्यसरीडराउनुपर्दैन ! जबसम्मतिमीकेन्द्रलेभनेकोमान्छौ,तबसम्मतिम्रोज्यानलाईकुनैनोक्सानीहुँदैन।अबकेतु, केन्द्रकोआदेशसुनरतुरुन्तकारबाइगर।”

“आदेशकेहो, केन्द्र ?”

“तिमीफेरित्यहीडाक्टरकोकोठामाजाऊरऊकहिले, कहाँ, कुनसम्मेलनमाजाँदैछभन्नेबुझीउसकोफोटोसमेतपठाऊ।”

“केन्द्र, मसँगफोटोखिच्नेक्यामेराछैन।”

“क्यामेराचाहिँदैनकेतु, तिम्राआँखालेहेरेकेन्द्रलेदेख्छरफोटोनिकाल्छ।अनितिम्राकानलेसुनेकेन्द्रलेपनिसुन्छ।केतु, यसपटकतिमीडाक्टरकोकोठामाछिर्नासाथतिम्रोयोमानवरूपरहँदैन, केन्द्रीयप्रणालीलेतिम्रारूपकोपरिवर्तनपरामानवमागरिदिन्छ।”

“अनिमेरोत्योरूपकस्तोहुन्छत, केन्द्र ?”

“केतु, तिमीआफ्नानामअनुसारकेतुग्रहजस्तैबन्छौ।लअबजाऊओभर !”

खाजाघरबाटनिस्केरमअस्पतालकोभर्‍याङमापुग्छुरलुरुलुरुमाथिउक्लिनथाल्छु।बाटाभरिमसोचिरहन्छु, केन्द्रलाईडाक्टरहरूकोत्योसम्मेलनबारेजानकारीकिनचाहिएकोहोला ? डाक्टरकोफोटोकेकामकालागिजरुरीभएकोहोला ? केन्द्रलेडाक्टरलाईचिपझिक्नेप्रविधिल्याउनरोक्नखोजेकोतहोइन ? कतैडाक्टरलाईनोक्सानपुर्‍याइनेतहोइन ?

यिनैगाँठाहरूमाअल्झिँदैरबल्झिँदैमडाक्टरकाकोठाकोठ्याक्कैअगाडिपुग्छु।झट्टभित्रनपसेरमएकछिनबाहिरैठिङ्गउभिन्छु।त्यसैबेलामेरागिदीभित्ररहेकोचिपलेख्यारख्यारगर्छरआवाजनिकाल्छ, “केतु, केतु, केतु... !”

“केन्द्र, मकेतुबोल्दैछु।”

“झट्टभित्रजाऊ ! सावधान, अबतिम्रोरूपफेरिनशुरुहुन्छएक, दुई, तीन ... ओभर !”

केन्द्रले ‘ओभर’ भन्दानभन्दैमकोठाभित्रछिर्छु।भित्रपट्टिखुट्टाराख्नासाथमेरोटाउकोखर्ल्यापखुर्लुपघाँटीभित्रपस्छरमगिंडमात्रभएकोमुर्कट्टाबन्छु।मेरोटाउकोघिच्राबाटछिरेरभित्रपट्टिछातीनिरबस्छ।त्यहीबाटआँखाघुमाएरमआफ्नाशरीरकोभित्रीभागलाईछक्कपरेरनियाल्नथाल्छु।मेरोशरीरमाहाडकाठाउँमापाइपहरूछन्।नसाकाठाउँमातारहरूछन्।रगतकाठाउँमाकालोतरलपदार्थछरमेरोमासुसेतोरपारदर्शीभएकोछ।मतसाइबरकथाकोसाइबोर्गजस्तैआधामानिसरआधामेसिनबनिसकेकोछु।मेरोबाहिरीरूपनवग्रहमध्येकेतुजस्तैशिरविहीनभएरभयानकहुनपुगेकोछ।मेरोविशालगिंडइस्पातबाटबनेकोछ।मइस्पातकोमुर्कट्टा, डरलाग्दोमुर्कट्टा ! सोझोलोकायतनप्रसादबाटबनेकोभयावहकेतु !

मछातीभित्रकाआफ्नाआँखाकोपारदर्शीमासुरइस्पातकोछालाछिचोल्दैबाहिरकासबैकुराछर्लङ्गदेख्छु।यन्त्रकाचालमाहिँडेरमटेबुलछेउपुग्छुरमेसिनकोजस्तोखरखराउँदोआवाजनिकाल्छु, “डाक्टर !”

डाक्टरमादुईवटाचकितरविस्फारितआँखामतिरपर्लक्कपल्टेरजडवत्हुन्छन्।योडाक्टरत्योडाक्टरहोइन, अर्कैमहिलाडाक्टरहो।महिलाडाक्टरराम्री, तन्नेरी, गोरीरअलिमोटीछ।पहिलाकाडाक्टरकोपालोसकिएरत्यसकाठाउँमायोडाक्टरआएकोहुनुपर्छ।ऊमलाईदेखेरएकपटकफुस्रिएकोस्वरमाचिच्याउँछेरबेहोसभएरटेबलमाथिघोप्टिन्छे।यतिखेरमसाँच्चैकेतुहुँ, एउटाआतङ्ककारीमुर्कट्टाहुँ, एउटाभयोत्पादकगिंडमात्रहुँभन्नेकुरामेरामनमागाडिन्छ।

त्यसैबेलामभित्रआवाजगुन्जिन्छ, “स्याबास्केतु, अबत्यहाँबाटनिस्केरबच्चावार्डमाजाऊ।डाक्टरकोखोजीपछिगरौंला।अहिलेतिमीसक्दोडररत्रासउत्पन्नगरेरआतङ्कफैलाऊ।”

“हस्केन्द्र, मबच्चावार्डतिरलाग्छु।”

“केतु, अहिलेलाईओभर !”

मभुइँथर्काउँदैटकटकहिँडेरबच्चावार्डमापुग्छु।ठूलोहलमालहरैराखिएकाखाटहरूमासाना–ठूलाबच्चाहरूलडिराखेकाछन्।केतुकोमुर्कट्टारूपमामलाईआफूहरूतिरआउनलागेकोदेखेरतिनीहरूडरलेकहालिंदैडाँकोछाडेररुनकराउनथाल्छन्।मैलेतिनलाईउफार्दैरपछार्दैगर्नथालेपछित्यहाँअघ्घोरकोचिहिलबिहिलरभागाभागमच्चिन्छ।खुट्टामाप्लास्टरलाएकोबच्चाखाटबाटहामफालीढोकातिरघस्रिन्छ।सेलाइनपानीमाराखिएकोबच्चानलीथुतेरआत्तिंदैशौचालयतिरभाग्छ।अक्सिजनमाराखिएकाबच्चाहरूमास्कभित्रैअलल्लिएरबिचेतहुन्छन्।मैलेमुड्कीबजारेरभेन्टिलेटरहरूशतचूर्णपार्नथालेपछिहलभरिभयरआतङ्ककोआतेसपूर्णवातावरणछाउँछ।सातापुत्लोउडेकाबच्चाहरूरुँदैकराउँदै, लड्दैपड्दै, ठोक्किँदैउठ्दैभागाभागगरिरहेकाहुँदात्यहाँसानोसानोरणभूमिकोजस्तोध्वस्त, त्रस्तरअस्तव्यस्तदृश्यउपस्थितभएकोछ।

मैलेएउटाबच्चानिस्लोटसुतेकोखाटउचालेरझ्यालबाटबाहिरफ्याँक्नलागेकाबेलामभित्रउहीआवाजधन्किन्छ, “स्याबासकेतु, अबयस्तैआतङ्कमहिलावार्डमाफैलाऊ।”

“केन्द्र, जोआदेश !”

“अबत्यहाँबाटगइहाल, ओभर !”

मबच्चावार्डबाटनिस्केरबरन्डामाराखिएकादराजहरूमुड्कीबजारेरभाँचकुचगर्दैमहिलावार्डमापुग्छु।त्यहाँथुप्रैबिरामीमहिलाहरूखाटखाटमापल्टेकाछन्रकुरुवाहरूछेउछाउमाबसेकाछन्।मलाईदेख्नासाथत्यहाँपनिभयङ्करहाहाकारमच्चिन्छ।इन्जेक्सनलगाउँदैगरेकीनर्सरोगीमहिलाकाफिलामाघोपेकोसिरिन्जत्यहींछाडेरआत्तिंदैभाग्छे।मुखमाथर्मामिटरच्यापेकीबिरामीयुवतीलेतर्सिएरथर्मामिटरनैनिल्छेरऊघिक्लिकघिक्लिकगर्नलाग्छे।भयभीतभएरकेहीमहिलाहरूठाउँकोठाउँलडेरबेहोसहुन्छन्भनेकेहीमहिलारुँदैकराउँदैझ्यालबाटहामफाल्छन्।त्यहाँकासबैमहिलाहरूकोआतङ्कलेबेहालछ।नकसैलाईआफ्नाजिउकालत्ताकपडाकोहोस्छनआफ्नारोगबिमारकै।सबैसातोपुत्लोउडेरलड्दैपड्दैयतारउतिभागिरहेकाहुन्छन्।वार्डभरिपूरैसन्त्रासकोवातावरणव्याप्तहुन्छ।

त्यस्तैमामेराखप्परभित्रफेरिआवाजगुन्जिन्छ, “केतु, हाम्रोयोजनाअनुसारआजलाईआतङ्कमच्चाउनेकारबाईटुङ्गियो।अबतिमीकेतुबाटआफ्नैरूपमाआउँछौ।सावधानकेतु- एक, दुई, तीन…!”

तीनभन्नासाथमेरोटाउकोफुत्तबाहिरनिस्किन्छरमआफ्नैसाविकमानवरूपमाआउँछु।त्यसैबेलामेरोमथिङ्गलमाफेरिआवाजघन्किन्छ, “केतु, तिमीअबआफ्नोघरजाऊरहाम्रोअर्कोआदेशकोप्रतीक्षागर !”

“हस्, केन्द्र !”

“ओभर !”

केतुकारूपमाआफैँलेमच्चाएकोआतङ्ककोदुष्परिणामलोकायतनप्रसादकारूपमाहेर्दैरदुखीहुँदैमअस्पतालबाटबाहिरनिस्किन्छुरघरकोबाटोलाग्छु।कोठामापुग्नासाथमएकदमैथकितभएरओच्छ्यानमापल्टिन्छु, पल्टेपछिमघोरिनथाल्छु।मेरामनमाअनेककुराएकैपल्टओहिरिएरखेल्नथाल्छन्।मसोच्छु, पक्कैपनित्योकेन्द्रकुनैअसामाजिकगिरोहवागुप्तसङ्गठनहोतरमत्यसकाफन्दामाकिनरकसरीपरें ? अस्पतालजस्तोसार्वजनिकठाउँमाआतङ्कमच्चाउनखोज्नेहरूकोसमूहनिश्चयनैनकारात्मकरप्रतिकूलकामगर्नेहरूकोवर्गहोतरमतिनकोसहयोगीकिनबन्नपुगें ? देशमाअशान्ति, अस्थिरता, अन्योल, गडबडीअहिंसा, मारामार, लुटपाटमच्चाउनखोज्नेत्योकेन्द्रकुनैविदेशीशक्तिकाआडमाचलेकोहुनुपर्छतरमत्यस्ताअवाञ्छितरखलपात्रहरूकोखेलौनाकसरीबन्नपुगें ? मयिनकाहातमाकसरीपरें, कसरीपरें... ?

कुराहरूसोच्दासोच्दैएक्कासिमझल्याँस्सहुन्छु।झल्याँस्सभएरमसम्झन्छु, केहीसमयअघिमरकलेजकाअरूतीनजनासाथीकोअपहरणभएकोथियो।अरूतीनजनामाजङ्गीलाल, सन्तुआलेरशकुन्तलाथिए।अपहरणपछिकुनैअनकन्टारमारहेकोगुप्तप्रयोगशालामापुर्‍याईहामीलाईबेहोसपारेरराखिएकोथियो।हामीलाईदसदिनजतिबेहोसनैराखेरपछिकलेजमैफर्काइएकोथियो।मलाईअहिलेविश्वासलागेकोछ, यिनैदसदिनभित्रअपहरणकारीलेहाम्रागिदीमाचिपराखिदिएकोहुनुपर्छ।

ठाउँठाउँयस्तैखालकाअपहरणहरूगरेरमजस्ताअरूकतिकतियुवाकागिदीमाचिपराखिएकोहोलाभन्नेसोचेरमलाईकहालीलाग्छ।मलाईत्यसअसत्तीचिपबाटकसरीछुटकारापाउनेभन्नेचिन्तालेएकदमैसताउँछ।यिनैसबसोचरचिन्तामापरेरमकतिखेरनिदाउँछु, मलाईपत्तैहुँदैन।

मगजमाहल्लखल्लकोआवाजरुमल्लिनथालेपछिमहडबडाएरब्युँझन्छु।झ्यालबाटयसोचिहाउँछुतबाहिरउज्यालालेधरतीकोआँगनझलमल्लपारेरलिपिसकेकोहुन्छ।त्यसैबखतमेरोगिदीमाकर्कशस्वरबज्नथाल्छ, “केतु, केतु, केतु ... !”

“हजुर !”

“तुरुन्तगएरब्याघ्रीलाईभेटरकेन्द्रलाईखबरगर।उससँगदुईदिनदेखिसम्पर्कटुटेकोछ।”

“केन्द्र, ब्याघ्रीकोठेगाना ?”

“तिमीराहुलाईभेट, उसलेबताउँछ।”

“राहुकोठेगाना ?”

राहुकोठेगानाबताएर ‘ओभर’ भनेपछिआवाजबन्दहुन्छ।मछिटोछिटोतयारभएरराहुकहाँपुग्छु।उसलाईदेखेरमछक्कपर्छु, किनभनेऊतजङ्गीलालपोरहेछ।ऊ, सानासानानानीहरूलाईथुपारेरट्युसनपढाउँदैछ।पढाउनछाडेरऊमेराछेउमाआएपछिमकुराथाल्छु, “जङ्गी, मलाईव्याघ्रीकोठेगानादेऊ !”

“लोक, मलाईउसकोठेगानाथाछैनतरउसकोठेगानाकहाँपाइन्छभन्नेथाछ !”

“उसकोठेगानाकहाँपाइन्छ ?”

“अजाकहाँजाऊत्यहींव्याघ्रीकोठेगानापाउँछौ।”

“जङ्गी, जानुअघिएउटाप्रश्नसोधौं ?”

“सोध !”

“हिजोतिमीकहाँथियौरकेगर्‍यौ ?”

“हिजोमएउटाब्याङ्कमाथिएँरत्यहाँमैलेखूबआतङ्कमच्चाएँ !”

“कसरी, जङ्गी ?”

“लोक, मलाईकेन्द्रलेराहुग्रहजस्तोसाइबोर्गमारूपान्तरणगर्‍यो।अनितमगिंडबिनाकोबडेमानकोटाउकोबनें।त्यसटाउकाकोनहातछ, नखुट्टाछ, नपेटछ, नछातीछ।पित्तलमाढलोटभएकोभयङ्करटाउकोगुड्दैआएकोदेखेरसातोउडेकामान्छेहरूकोत्यहाँगजपभागाभागभो।धेरैजनागम्भीरघाइतेभए।”

त्यसपछिअजाकोठेगानालिएरमउससँगबिदामाग्छुरअजाकहाँपुग्छु।ऊबगैंचामानयाँनयाँफूलकाबिरुवारोप्दैछभन्नेसुनेरत्यतैहानिन्छु।उसकाबगैंचामाथरीथरीका फूलफुलेकोदेखेरमनैरमाउँछ।बिरुवारोपेरहातकोमाटोटकटकाउँदैगरेकीअजालाईदेखेरमझन्छक्कपर्छु, किनभनेऊतसन्तुआलेपोरैछे।

“सन्तु, मलाईब्याघ्रीकोठेगानाचाहियो।”

“लोक, मतिमीलाईनैपर्खिरहेकीथिएँ।योकागतलेऊ, यसमाव्याघ्रीकोठेगानालेखिएकोछ।”

“सन्तु, हिजोतिमीकहाँथियौरकेकेगर्‍यौ ?”

“हिजोमएउटाठूलोर्‍यालीमागएकोथिएँ।त्यहाँतमभीमकायबाख्रामापोरुपान्तरितभएँ।भयानकजिउडालकोतामारङ्गीडरलाग्दोबाख्रादेखेरत्यसर्‍यालीमापूरैआतङ्कफैलियोरएकदमैभागाभागपोभो।लोक, भाग्दाखेरीधेरैमानिसहरूलडेरअनिकुल्चिएरनराम्ररीघाइतेभए।मलाईत्योदेखेरसारैदिग्दारलागेकोछ।”

“यसबाटमुक्तिपाउनेकुनैउपायखोजेकीछौ ?”

“मैलेविशेषज्ञहरूसँगसरसल्लाहगर्दाभाइरसद्वाराचिपलाईबेकम्मापार्नसकिन्छभन्नेथापाएँतरदुखकोकुरोकेछभनेयतिउन्नतभाइरसअहिलेहामीकहाँउपलब्धछैन।”

मत्यहाँबाटबिदाभएरखानाखानजान्छु।खाइवरिफेरिबाटोलाग्छुतरघरखोज्ननिकैसमयलागेकालेबल्लतल्लव्याघ्रीकहाँपुग्छु।ऊत्यतिखेरआफ्नाकोठामाबसेरचित्रकारीगर्दैहुन्छे।उसलेपानीरङ्गमाबनाउँदैगरेकोकुनैपहाडीठाउँकोभूदृश्यअत्यन्तमनोरमदेखिएकोछ।आफ्नैसिर्जनमालीनब्याघ्रीकोध्यानतान्नमैलेढोकामाढकढकगरेपछिउसलेमुन्टोबटारेरमलाईहेर्छे।उसकोअनुहारदेख्नासाथमआश्चर्यकोअग्लोचुचुरामापुग्छु।ऊअरूकोहीनभएरशकुन्तलाहुन्छे।बल्लतल्लमेरामुखबाटआवाजनिस्किन्छ, “शकुन, मकेन्द्रलेपठाएरआएकोहुँ !”

“लोक,तिमीआफैंतकिनमकहाँआउँथ्यौर ?”

“तिमीलेआफ्नाआमाबाकोमनराख्नउहाँहरूलेखोजेकोकेटासँगबिहेगर्नेनिधोगरेपछिमैलेमायाप्रीतिबिर्सेरपन्छिदिनुबेसठानें, केमैलेगल्तीगरेंतशकुन् ?”

“त्योकुराछाडलोक, अबएउटानयाँकुरासुन !”

“भन।"

“आमाबालेठीकपारेकोत्योबिहेमैलेअस्वीकृतगरिदिएँ !”

“किन ?”

“तिम्रोमायालागेर !”

“साँच्चै ?”

“हो, साँच्चै !”

“अबशकुन, कामकोकुरोगरौं !”

“हुन्छ, गरौं !"

“केन्द्रलेसोधेकोछशकुन, तिमीलेकेन्द्रसँगसम्पर्ककिनटुटायौ ?”

“मलाईत्योकेन्द्रजनतामाआतङ्करविध्वंसमच्चाएरआफ्नोस्वार्थसिद्धिगर्नेकुनैखराबसङ्गठनजस्तोलाग्यो।”

“तिमीलाईत्यस्तोकिनलाग्यो ?”

“किनभनेकेन्द्रलेमलाईव्याघ्रीअर्थात्बघिनीकारूपमासेन्ट्रलमलमाआतङ्कमच्चाउनअराएकोथियो।मैलेनिरपराधजनतालाईबिनाकामआतङ्कितपार्नउचितठानिनँ।”

“एकदमठीकठान्यौशकुन, तरतिमीलेकेन्द्रसँगसम्पर्ककुनतरिकालेटुटायौ ?”

“लोक, त्योमबताउन्नँ।मैलेबताएँभनेकेन्द्रलेमलाईफेरिफन्दामापार्छ।”

“केन्द्रकालागिहोइन,मेरालागिभन, शकुन ! हिजोएकदिनअस्पतालमाआतङ्कमच्चाएरमआफैँपनिआतङ्कितभइसकेकोछु।शकुन्, मपनिकेन्द्रबाटमुक्तिचाहन्छु, चिपबाटउन्मुक्तिचाहन्छु।”

“त्यसोभएसुन, मैलेत्राटकगरें !”

“केहोत्राटक ?”

“योगहो।”

“कस्तोयोग ?”

“आफ्नोदुवैआँखाकुनैएकबिन्दुमास्थिरगरेरएकाग्रहुनेयोग।”

“त्यसोगर्दाहाम्रामगजमाराखिएकोचिपलेकामगर्दैनत ?”

“मसँगकेन्द्रकोसम्पर्कटुटेबाटतत्यहीप्रमाणितहुन्छ, हुन्नर ?”

“पूरैप्रमाणितहुन्छशकुन्तरतिमीलेत्राटकबारेकसरीथापायौ ?”

उसलेसानोपुस्तकदेखाएरजवाफदिनैखोज्दाउसकोमोबाइलटिरिरिङ्गबज्छ।स्पिकफोनखुलाराखिएकोहुँदाउतापट्टिसन्तुबोल्दैछभन्नेमथाहापाउँछु।उसलेमपुगेंकिपुगिनँभनेरजानकारीलिनखोजेकीरहिछ।मोबाइलबन्दगरेपछिशकुन्तलालेसुनाउँछे, “लोक, हिजोरातिसन्तुयहाँआएकीथी।”

“किन ?”

“केन्द्रसँगटुटेकोसम्पर्कजोड्नाकालागिमलाईललाइफकाइगर्न।”

“ऊतआफैँचिपनास्नेभाइरसखोजेरहिँडेकीछ, अनितिमीलाईफकाउनकिनआएकीहोली ?”

“उसलाईकेन्द्रलेबाध्यपारेरपठाएकोहुनपर्छ।”

“अनि ?”

“अनिके, मलाईफकाउननसकेपछिआतङ्कितपार्नकालागिडरलाग्दोअजामापरिवर्तितभई।मैलेपनिझट्टत्राटकसुरूगरिहालें !”

“त्यसपछि ?”

“त्यसपछिउसलेमलाईअजाकोबडोखुरलेखोस्री, चुच्चिएकासिङलेघोची, तीखादाँतलेटोकी, मेरोजगल्टामुठ्याएरउचाल्नेरपछार्नेगरीतरमत्राटकमालीनभएकीहुँदामलाईकुनैवेदनालेछोएन।लोक, एकैछिनलाईपर्ख, मकफीबनाएरल्याउँछु।”

ऊमेरोजवाफनपर्खीछेउकोभान्साकोठामाजान्छे।बाल्नाकालागिउसलेखोलेकोग्यासकोगन्धहृवास्समेरोनाकसम्मआइपुग्छ।केहीबेरमैऊदुईवटाकपउचालेरकफीकोमगमगबासनाकासाथआइपुग्छे।एउटाकपसमाएरपिउँदैमजसरीसुरुप्पकोआवाजनिकाल्छु, ऊपनित्यसरीनैसुरुप्पकोआवाजनिकाल्छे।त्यसपछिअघिकोसानोपुस्तकदेखाएरहाँस्दैहाँस्दैभन्नथाल्छे, “लोक, मैलेकेहीसमयअघि ‘योगविद्या’ नामकयसपुस्तकमात्राटकबारेपढेकीथिएँ।यसमात्राटकयोगकोसाधनालेआत्मनियन्त्रणबढाउँछरपरनियन्त्रणहराउँछभन्नेलेखिएकोछ।यसैबाटप्रेरितभएरमत्राटकसिक्नगएँ।”

“कहाँगयौ ?”

“पशुपतिकोभष्मेश्वरमासाधनागरेरबस्नेधूर्जटीश्वरनामगरेकाअघोरीबाबाकहाँ !”

“अनि ?”

“अनिमेरासबैकुरासुनेपछिउनलेभने- बालिके, मस्तिष्कबडोचलायमानहुन्छकिनभनेत्यसमाउत्पन्नहुनेआवेगरसंवेगचलायमानहुन्छन्।अहिलेतिम्राआवेगरसंवेगलाईत्योचिपभन्नेयन्त्रलेआदेशदिएरचलायमानपार्दातिमीत्यसकावशीभूतभईपरनियन्त्रणबाटपरिचालितहुन्छ्यौतरत्राटकलेतिम्राआवेगरसंवेगमातिम्रोआत्मनियन्त्रणबहालगरेरपरनियन्त्रणकोजालोलाईनिरस्तपारिदिन्छ।लौ, अबयसत्रिशूलकोएउटाटुप्पामादुवैआँखास्थिरपारीपहिलामत्राटकगरेरदेखाउँछु।”

“त्यसपछि ?”

“बाबालेकुनातिरठड्याइराखेकोबडोत्रिशूलआफूछेउकोधुनीकोखरानीमागाड्दैअलिउँचोस्वरमाकसैलाईडाके- शिवाभवानी, एशिवाभवानी... !”

“अनिशकुन् ?”

“अनिलोक, कालोकपडालगाएकीरजिउभरिखरानीघसेकीतीस-बत्तीसउमेरकीअघोरीसाधिकाएउटाहातमाबडोसियोरअर्काहातमाधारिलोछुरीलिएरभित्रीकोठाबाटबाहिरनिस्किइन्।उनलाईकेहीआराएपछिबाबालेत्रिशूलमादृष्टिगडाएरत्राटकसुरुगरे।लोक, त्यसपछिमैलेकहिल्यैनदेखेकोअचम्मदेखें।”

“कस्तोअचम्म ?”

“बाबात्राटकमाएकाग्रभएपछिशिवाभवानीलेउनकोएउटापाखुरामासियोर्‍वाम्मरोपिन्रअर्कोपाखुरामाछुरीलेठूलोघाउपारिन्।भलभलरगतबग्नथाल्योतरबाबाकाअनुहारमापीडाकोसानोरेखापनिदेखापरेन।”

“ओहो !”

“एकछिनपछिलोक, त्राटकरोकेरमतिरहेर्दैबाबालेभने- बालिके, त्राटकद्वारामैलेआत्मनियन्त्रणगरेकोहुँदामलाईअन्यबाहिरीआवेगकोप्रभावलेछोएनरसियोघोच्दावाछुरीलेचिर्दापनिपीडाभएन।ल, अबतिमीत्राटकगररयन्त्रलेउत्पन्नगर्नेआवेगबाटमुक्तहोऊ !”

“अनि ?”

“अनिमैलेत्राटकगरेंरचिपलेगिदीमाउत्पन्नगर्नेआवेगबाटमुक्तहुँदैकेन्द्रबाटसम्पर्कविहीनभएँ।”

“शकुन्, केतिमीमलाईत्राटकसिकाउँछ्यौ ?”

“शिष्यबन्छौभनेगुरुबनिदिनुपर्ला !”

“गुरु, सबभन्दापहिलेमकेगरौंत ?”

“चेला, तिमीसबभन्दापहिलेपलेंटीकसेरबसअनिकुनैएउटावस्तुमाआफ्नादुवैआँखास्थिरगर !”

“मआफ्नाआँखागुरुकारसिलाओठमास्थिरगरौं?अनुमतिछ?”

“छ, शिष्य !”

उसलेलजाएरअनुमतिदिएपछिमआफ्नादुवैआँखाउसकासुन्दरओठमास्थिरगर्छु।त्यसैबखतमेरामगजमाआवाजघन्किन्छ “केतु, केतु, केतु... !”

मविचलितनभईआफ्नाआँखालक्ष्यमाकेन्द्रितगर्दैजान्छु।मेराआँखाजतिजतिकेन्द्रितहुँदैजान्छन्, त्यतित्यतिकेन्द्रकोआवाजमलिनहुनथाल्छरआखिरमामेरामगजबाटविलीनभएरजान्छ।

केहीबेरपछिसुस्तसुस्तमेरोजिउहल्लाउँदैशकुन्तलाभन्छे, “लोक, आजलाईपुग्यो।अबत्राटकछोड।”

त्राटकसकेपनिमअझैत्यसकैप्रभावमापरिरहेकोजस्तैगरीपुर्लुक्कउसकाकाखमाढल्छु।अनिआत्तिएरउसलेमेराअनुहारमापानीछम्किनखोज्दाफ्याट्टमदुवैआँखाउघार्छु।

उसलेहाँसेरमायाकासाथमेरोकानसमाउँछेरमपनिउसैगरीउसकोचिउँडोसमाउँछु।विस्तारैबाहिररातकोकालोपानसमाझलल्लअर्कोजूनबल्छ।

(स्रोत: युवामञ्च२०६८असोज)

(साहित्यकार तथा समालोचक प्राध्यापक मोहनराज शर्माको  ७८ वर्षको उमेरमा २०७५ माघ १० गते बुधबार राति निधन भएको थियो । उनी मधुमेह, रक्तचाप र अन्य रोगबाट पीडित थिए ।

स्केच: राजाराम केसी (चोभारे)