पोस्तक श्रेष्ठ
लस एन्जलस एयरपोर्ट । मन्दिरालाई लिन शाम्वी आएकी थिई । देख्नेबितिक्कै मन्दिरालाई ग्वामलाङग अँगालो हाली ।
"वाऊ दिदी, यू लुक डिफरेन्ट । अ कम्प्लिट मेक ओभर ? अनि तिम्रो चस्मा खोई त ?"
शाम्वी-मन्दिराकी सानीआमाकी छोरी । उमेरले केही कान्छी तर एउटै छिमलका भने हुन्छ । शाम्वीको खास नाम चाहिँ शाम्भवी हो, तर सजिलोका लागि सबैले उसलाई शाम्वी भन्थे ।
मन्दिराका तयारी चाउचाउ जस्ता घुम्रिएका केशराशिहरु सर्लक्क सीधा भएका थिए ।हल्का सुनौलो रङमा ‘डाई’ पनि गरेकी थिई । चस्माले बिदा पाएको थियो- ‘कन्ट्याक्ट लेन्स’ राखेकी थिई । वास्तवमा मन्दिराको स्वरुपै बदलिएको थियो ।
"ल है दिदी, ज्वाइँको नजर मलाई भन्दा जेठी-सासूतिर बढी जाला नि ?" शाम्वीले ठट्टा गरी । मन्दिरा मुस्कुराई ।
"अनि दिदी, भेगसको स्टप-ओवर कस्तो भयो त ?"
हिजोको रातबारे सम्झिँदैमा मन्दिराको गाला रक्तिम भयो । शरीरमा एक प्रकारको काउकुती दौडियो ।
००००
शाम्वीको बिहे-भोज । वरवधुलाई बधाइ दिनेहरुको पंक्ति लामो थियो । मन्दिरा शाम्वीसँग उभिएकी थिई । एकछिन फुर्सद हुँदा शाम्वी मन्दिराको कानमा फुस्फुसाउन आई । "दिदी, तिमीलाई थाहा छ, ऊ त्यो केटो छ नि, कर्ली हेयर, कालो सुटमा । तिमीलाई हेर्न आएको रे ! तिमी पनि राम्रोसँग हेर है, उसलाई ।" शाम्वीले मन्दिरालाई एउटा युवकतिर इशारा गरी । मन्दिराले फरक्क फर्केर हेरी ।
"ह्वाट ! ?"
मुटुको वेग बढ्यो । कोठाको तापमान एक्कासि बढेको जस्तो भयो । हप-हपी गर्मी महसुस भयो । शरीरमा चिड-चिड पसिना छुट्यो र एकैछिनमा निथ्रुप्प भिजी ।
"उसको नाम कस्तो फन्नी छ - मार्कण्डेय रे ! म त राम्रोसँग भन्न पनि जान्दिनँ ।"
त्यो युवक अरु कोही नभएर मार्क थियो - जसलाई मन्दिराले भेगसमा भेटेकी थिई । भेटेकी मात्र होइन, भेगसको मातमा उसँग अरु के-के भयो, सम्झिँदैमा पानी-पानी भई ।
त्यही बेला मार्कले फर्केर हेर्यो । आँखा जुध्यो तर मन्दिराले हतपत नजर लुकाई । ऊ त्यहाँ उभिइरहन सकिनँ । फटाफट निस्केर बाथरुमतिर गई ।
००००
"हाई म्याण्डी"
मार्क पच्छ्याउँदै आयो ।
"तिम्रो नाम त मन्दिरा रहेछ ।"
मन्दिरा केही बोलिनँ । के भनूँ-के बोलूँ, असमञ्जसमा परी ।
"मलाई पठाइएको तस्बिरभन्दा त तिमी बिल्कुलै फरक रहिछौ र मैले तिमीलाई भेगसमा चिन्न सकिनँ ।"
अहिले पनि मन्दिरा मौन रही । केही संकोच, केही लज्जा, केही अफशोच, केही उद्वेग, अनेक भाव अनुहारमा आएर गए ।
त्यही बेला मार्कको फोन बज्यो ।
"सरी है, मेरो बोसको फोन आयो । आई निड टु टेक इट ।"
मार्क बाहिरियो । मन्दिरालाई केही राहत महसुस भयो । शाम्वीको बिहेको पार्टी चलिरहेकै थियो । तर त्यसपछि मार्क फर्केर आएन । उ निस्किएको ढोकातिर मन्दिराको नजर भने गइरह्यो । एक-मनले नफर्किए नि हुन्थ्यो भन्ने कामना गरी । तर उ नफर्किँदा खुल्दुली पनि उत्तिकै लागिरह्यो ।
००००
होटल बेलाजियो । लस भेगस । 'सिन सिटी' - अर्थात सबै पापकर्म हुने सहर! कस्तो होला त ? मन्दिराको भेगसमा पाइला परेको यो पहिलोपटक थियो । त्यही पनि विमानमा समस्या आई आकस्मिक अवतरण गर्नुपरेकाले । उसको कोठा बाइसौँ तलामा रहेछ । भित्र छिर्नेबितिक्कै झोला बेन्चमा फ्यात्त राखी र झ्यालबाट तलतिर हेरी । सहर रङ्गीचङ्गी बत्तीले धपक्क बलेको थियो । गल्लीमा मान्छेहरुको भीड, होहल्ला, संगीतको आवाज- त्यति माथि पनि कानमा ठोक्किन आइपुग्यो । बाहिरको रमझम लोभलाग्दो थियो । होटेलअघि पानीको तलाऊ रहेछ । त्यहाँ रंगीचंगी पानीको फोहरा विभिन्न रुप र आकारमा संगीतको लयसँगै नृत्य गरिरहेका थिए । मन्दिराको मन पनि त्यसरी नै तरंगित भयो । दिनभरिको हवाईयात्रा र पट्यारलाग्दो विमानस्थलको पर्खाइ, शरीर थकित थियो, तर मनले भने आराम चाहिरहेको थिएन ।
मन्दिरा नुहाएर ताजा भई । हल्का 'मेकअप' लगाई र निस्किई । होटलका स्तम्भहरु, छत र हरेक प्रांगणहरुमा युरोपेली शैलीका कलाकौशल, वास्तुकला, प्रस्तर-प्रतिमाहरुले भरिपूर्ण रहेछ । अनेकानेक अन्तर्राष्ट्रिय ख्यातिप्राप्त ‘ब्रान्ड’का पसलहरु, रेस्टुरेन्ट, बारहरु रहेछन् । मान्छेहरुको भीड उत्तिकै- एकछिन त ऊ त्यतिकै रनभुल्ल परी । हिँड्दा-हिँड्दै कसिनोतिर पुगिछे । कसिनो भरिभराऊ थियो । उसले कहिले जुवा खेलेकी थिइन । तैपनि एकछिन बिनाउद्देश्य भौंतारिई । युवादेखि वृद्धसम्म जुवामा आफ्नो भाग्य परीक्षण गर्दै थिए । छोटा, टिमिक्क पोसाक लगाएका बार्बी-पुतलीजस्ता स्टेवार्डहरु पेय पदार्थ बोकेर यताउति गरिरहेका थिए । उसलाई थकाई लाग्यो । सामुन्नेमा 'लिली बार एन्ड लाउन्ज' थियो । भित्र छिरी । भोक भने लागेको थिएन । एउटा 'मकटेल' मागी । पेय पदार्थको चुस्कीसँगै कसिनोका गतिविधि नियाल्न थाली ।
रुममेट एभलिनलाई एउटा सन्देश पठाई ।
"म भेगसमा छु, जहाजमा प्राविधिक समस्या आयो र यहाँ आकस्मिक अवतरण गर्यो । अब भोलिमात्र एल-ए उड्छ होला ।"
उताबाट एभलिनको सन्देश आयो ।
"वाह, भेगस ! ? मोज गर ।"
त्यही बेला लस एञ्जलसबाट शाम्वीको फोन आयो । उसलाई पनि त्यही जवाफ दिई । उताबाट शाम्वीले के भनी, राम्रोसँग बुझिएन ।
"शाम्वी, म यहाँ भेगसमा होटेलमा छु, यहाँ हल्लाखल्ला छ, केही सुन्न सकिनँ । अहिले कोठाबाट फोन गर्छु है ।"
त्यसपछि फोन काटिदिई । शाम्वीकै विवाह समारोहमा जान मन्दिरा मिनियापलिसबाट आएकी थिई ।
"हाई !" बगलको काउचमा बसिरहेको युवकले हात हल्लायो । कोही चिनेको पो पर्यो कि भनेर मन्दिराले पनि हात उठाई । सायद मन्दिराको प्रत्युत्तर उसलाई निमण्त्रणा जस्तो लागेछ क्यारे- ऊ जुरुक्क उठ्यो र मन्दिराको सामुन्ने बस्न आयो ।
"मैले भेगसमा एक्ली नेपाली केटी अहिलेसम्म भेटेको थिइनँ ।"
उसले आफ्नो बियरको बोतल कफी टेबलमा टेस्याउँदै बोल्यो । कस्तो संयोग-ऊ नेपाली नै रहेछ । सायद उसले मन्दिराको शाम्वीसँगको वार्तालाप सुनेको थियो ।
"तिमी गति पर्ने भयौ त्यसो भए !" मन्दिराले शुष्क जवाफ दिई ।
"मतलब ?" केटोले बुझेन ।
"केही होइन । भेगस आउने केटीहरुबारे निकै जानकारी राख्छौ जस्तो छ नि ?" मन्दिराले कटाक्ष गरी ।
"नेपाली केटीहरुबारे धेरै के जानकारी राख्नुपर्छ र ? जतिसुकै आधुनिकताको स्वाङ गरे पनि परम्परा र संस्कारको पछ्यौरी त ओढेकै हुन्छन् ।" आँखा झिम्क्यायो उसले ।
"ह्वाट ? तिमी मेरो पहिरनको कुरा गर्दै छौ ? ह्वाट अ बिग-माउथ ? !"
मन्दिराले बाहुलाविहीन, घुँडा-घुँडा आउने हल्का गुलाबी रंगको सिफनको 'ड्रेस' लगाएकी थिई । साँझको चिसो छेल्न हो वा उदार वस्त्रबाट चियाइरहेको यौवन छेक्न- एउटा पातलो पारदर्शी 'सल' पनि बेरेकी थिई ।
“कुनै औपचारिकता छैन, परिचय छैन, एकैपटक कस्तो धृष्टता ? !” मन्दिरा क्षुब्ध देखिइन् ।
"हेई, तिमी त रिसायौ जस्तो छ नि, म त आफ्नै देशवासी भनेर यसो हल्का रमाइलो गरेको !" केटो सम्हालियो ।
"बाई द वे, म मार्क ।"
मन्दिरालाई लाग्यो, केटोले छद्म नाम बतायो । उसले पनि मनमनै सोची- मैले पनि यसलाई आफ्नो वास्तविक परिचय किन दिनु र ?
"म म्याण्डी", मन्दिराले हात बढाई । वास्तवमा उसको रुममेट एभलिनले मन्दिरालाई म्यान्डी नै भनेर बोलाउँथी ।
"अनि, तिमी कुन सर्वत पिउँदै छौ ?" केटोले मन्दिराको पेय पदार्थतिर इंगित गर्दै कटाक्ष गर्यो ।
"सर्वत रे ? ! ?"
"यस्तै कुनै ‘मकटेल-सकटेल’ त होला नि, ‘रियल ड्रिंक’ पिउने हिम्मत त कहाँ छ र नेपाली बालिकाहरुसँग ?"
“बालिका रे ? !”
मन्दिराको ग्लास करिब रित्तिएको थियो र मार्कको कटाक्षले घोचेको थियो । त्यही बेला एउटी ‘सर्वर’ केटी नजिकै आई । उसले लगाएको गञ्जीमा लेखिएको थियो- 'भर्जिनिटी इज नट ए डिगनिटी बट जस्ट अ ल्याक अफ अपर्टुनिटी'-अर्थातकौमार्य कुनै गरिमा होइन, मात्र अवसरको पर्खाइ हो ।
"तिमी कुमारी हौ ?" मार्कले केटीलाई आँखा झिम्क्यायो ।
"म कुमारी नै हुँ, मौकाको पर्खाइमा छु, विश्वास गर्छौ ?" उसले पनि आँखा झिम्क्याई ।
उनीहरुको प्रश्नोत्तर सुनेरै मन्दिराको अनुहार लाल भयो, जुन मार्कको नजरबाट बचेन ।
'छ्या, कस्तो लाज पचेको नकचरो रहेछौ, तिमी ?"
'यहाँ यस्तै कुरा हुन्छ, म्याण्डी, सबै कुरा सीधा ।"
एभलिनले आफ्नो साथीसँग मन्दिराको परिचय गराउनुपर्यो भने भन्थी - 'मिट माई रुममेट म्याण्डी, द भर्जिन गड्डेस फ्रम नेपाल ।' एभलिनको त्यही कुरा झल्याँस्स याद आयो । एभलिनको कुनै पनि केटा साथी चार-पाँच महिनाभन्दा बढी टिक्दैनथे । उसको लागि पिज्जा, बर्गर, कफी र यौन उस्तै थिए । स्वाद फेरिरहनुपर्ने । मन्दिराले मनमनै गम खाई - के आफू कुमारी भएकीमा उसलाई साँच्चिकै गर्व छ त ? कि ‘सर्वरकेटी’ले भने जस्तै अवसरको नजुरेको मात्र हो ? उसले आफ्नै प्रश्नहरुको यकिन जवाफ पाउन सकिनँ । मन्दिराको कसैसँग प्रेम परेन भन्दा पनि हुन्छ । हाई-स्कुलमा एउटासँग आँखा मात्र जुध्यो, कहिल्यै बोली फुटेन । कलेजमा केही केटाहरु पछि लागेका त थिए, तर पढाइ र कामको बोझले गर्दा उनीहरुतर्फ ध्यान दिन सकिन । त्यसपछि कुनै गम्भीर प्रस्तावै आएन । कोही-कोही सहकर्मीले 'डिनर-डेट' का लागि सोधिरहेका त हुन्छन् । तर ती प्रस्तावहरुको गन्तव्य 'बेडरुम' सम्म मात्र हुन्छ भन्ने उसले बुझ्थी र हाँसेरै टारीदिन्थी ।
"तिमीहरुलाई के ल्याइदिऊँ ?" सर्वर केटीले सोधी ।
"कृपया मलाई बाल्भनी, डबल" मार्क बियर छाडेर ह्वीस्कीतर्फ लाग्यो ।
"अनि म्यामका लागि ?"
मन्दिरालाई पेय पदार्थहरुबारे त्यति ज्ञान थिएन । तर मार्कको अघि किन पाखे हुनु ? कस्सो-कस्सो एउटा नाम याद आयो ।
"लङ आइल्यान्ड आइस टी"
‘रुममेट’ एभलिनको प्रिय पेय । सुन्दा चियाको कुनै प्रकार जस्तो लागे पनि वास्तवमा यो एउटा कडा ककटेल थियो- जिन, भोड्का, रम र तकिला उच्च मात्रामा मिसाएर बनाइएको । यही पिएर एभलिन झ्याप्प हुन्थी र मस्तीले झुम्थी । बारमा कोही सुगठित शरीरको पट्ठो देख्यो कि लहसिन्थी र उसैसँग निस्कन्थी ।
मन्दिराले मागेको पेयको नाम सुनेर पहिला त मार्कको नेत्र विस्फारित भयो । त्यसपछि खै के सोचेर हो, ऊ मुस्कुरायो ।
मन्दिराको ककटेल आइपुग्यो । लामो-सुरिलो ग्लास । कागतीका चानाहरु, बरफका टुक्राहरु र बाबरी पत्रको सजावट । अनुभवीले जस्तो नलीले पेय पदार्थ हुँडली र पहिलो चुस्की लिई । स्वाद अनौठो हुने नै भयो । तर मार्कको अगाडि आलोकाँचो नदेखिने दम्भ पालेकी उसले पारखीले झैँ अभिनय गरी । उसले मदिराजन्य पेय पदार्थ छुँदै नछोएकी त होइन । कहिलेकाहीं सामाजिक जमघटहरुमा ‘वाइन’को प्याला जरुर समात्थी तर एक-दुई चुस्की लिएर त्यसै छाडिदिन्थी ।
"अनि, भेगसतिर केटीहरुसँग जिस्किनेबाहेक अरु के काम गर्छौ तिमी ?"
"म ? म आईटी फिल्डमा छु । एउटा कन्फरेन्समा भाग लिन भेगस आएको ।"
"अनि तिमी, भेगस कसरी एक्लै ?"
एभलिनले एकचोटि भनेकी थिई- आफूबारे केटाहरुलाई पहिलो भेटमै सबैकुरा नबताउनू है । एभलिनको त्यही गुरुमन्त्र याद आयो र चलाखीका साथ कुरा बटारी ।
"म त भेगसतिर बी-एमहरुसँग भेट हुन्छ कि भनेर आएको ।" मन्दिराले आँखा झिम्क्याई ।
"बी-एम, मतलब ?"
"बिग-माउथ"
"वाऊ, तिमीसँग सेन्स अफ ह्युमर पनि छ ? "
दुवै मज्जाले हाँसे ।
"अनि तिम्रो गर्लफ्रेन्ड, श्रीमती ?" मन्दिराको नजर मार्कको देब्रेहातको साइँली औँलातिर गयो, जुन रित्तो थियो । अर्थात् त्यसमा औँठी थिएन ।
"म स्वतन्त्र पक्षी, खुला आकाशको !"
"तिमी विवाहको विपक्षमा छौ ?"
"त्यस्तो पनि होइन । भनेको जस्ती केटी पाउनुपर्यो नि ।"
"कस्तो ? भर्जिन ?"
सायद 'लङ आइल्यान्ड आइस टी' ले असर देखाउन सुरु गरेको थियो । मन्दिराका अवरुद्ध स्नायूहरु खुकुला भएका थिए । संकुचित तन्तुहरु फुक्दै थिए । संकोच भागेको थियो ।
"भर्जिनिटी मेरा लागि महत्त्वपूर्ण छैन । म खुला, उदार र आधुनिक मान्छे हुँ । एनी वे, छोड यस्ता कुराहरु । तिमीलाई केही खेल्न आउँछ ? स्लट मसिन, पोकर, ब्ल्याक-ज्याक ?"
"सिकाइदिन्छौ ?"
उनीहरु एकछिन कसिनोमा भुले । उनीहरुले केही पैसा जिते पनि । तर मन्दिरालाई यी जुवाका खेलहरुमा कुनै दिलचस्पी लागेन ।
"लेट्स गो फर वाक, म तिमीलाई लस भेगसको रात्रिजीवन देखाइदिन्छु ।" मार्कले प्रस्ताव राख्यो ।
‘एउटा अपरिचित पुरुषसित मध्यरातमा बाहिर निस्कनु र ?’ मन्दिराले मनमनै गमी ।
“मलाई थाहा थियो, तिम्रो संस्कारले तिमीलाई राति बाहिर निस्कन दिँदैन” मार्कले व्यंग्य कसिहाल्यो । प्रति-मनोवैज्ञानिक क्षेप्यास्त्र प्रहार गर्न खप्पिस रहेछ ।
सायद क्षेप्यास्त्रले लक्ष्य भेदन गर्यो । मन्दिराले एकछिन आँखा तरेर हेरी । त्यसपछि जुरुक्क उठी र मार्कलाई पनि उठ्न संकेत गरी । बेलाजियोको सामुन्नेमा पेरिसको जस्तै आइफल टावर रहेछ । उनीहरु त्यसको ‘अब्जरभेसन डेक’मा चढे । त्यहाँबाट संगीतको लयमा लहराइरहेको पानीका फोहराहरु अति मनमोहक देखिए । त्यसपछि उनीहरु 'लिंक प्रमेनाद' मा एकछिन टहलिए । रातको समयमा पनि मान्छेको भीडभाड उत्तिकै थियो । भन्छन् नि- भेगस कहिल्यै निदाउँदैन रे ! हिँड्ने बानी कम भएकी मन्दिरा एकैछिनमा सुस्त भई । त्यसपछि उनीहरुले एउटा ट्याक्सी लिए । मार्कलाई यहाँको हरेक चोक, गल्ली, बार, नाइट क्लबहरुबारे जानकारी रहेछ । उसले ट्याक्सी कहिले कता मोड्न लायो, कहिले कता । कुनै चोकमा कन्सर्ट भइरहेको थियो भने कुनै चोकमा बक्सिङ खेल । उनीहरु केही बारहरुमा छिरे । नाइट क्लबहरुमा पसे । यसबीच उनीहरु एक-अर्कासँग खुलिसकेका थिए । मार्कको हात मन्दिराको कम्मरसम्म पुगिसकेको थियो । नशाले लच्केको मन्दिराको शिर बेला-बेला मार्कको काँधमा टेको लिन पुग्थ्यो । मार्कको पाखुरा मन्दिराको सहारा बनिसकेको थियो ।
एउटा झिलीमिली भवन अघि ट्याक्सी रोकियो ।
"यो के हो ?"
"स्ट्रिप-क्लब"
"हँ ? !" मन्दिरा झस्की । स्ट्रिप-क्लबबारे एभलिनबाट सुनेकी थिई, तर कहिल्यै गएकी थिइन । केही लज्जा महसुस पनि भयो । तर कौतुहुलता पनि उत्तिकै थियो । रक्सीको नशा र आधुनिकताको स्वाङ, सायद दुवैले काम गर्यो । मन्दिरा ट्याक्सीबाट ओर्ली र फटाफट भित्र पसी । भित्रको माहोल उसका लागि सर्वथा नौलो थियो । हरेक उमेर समूहका मानिस थिए । मस्त खाइपिई रहेका । चहकिला रंगीचंगी बत्ती झल्याक-झुलुक गरिरहेका, पाश्चात्य संगीतको तालमा अनेकानेक अर्धनग्न युवती विभिन्न भावभंगीमा नृत्यरत, कोही भने सुरिलो खम्बामा नागजस्ता बेरिएर अनेक कलाबाजी देखाइरहेका । मार्क र मन्दिरा एउटा काउचमा गएर बसे । एकैछिनमा एउटी युवती आई र मार्कको काखमाथि उभिएर अनेक भावभंगीमा हल्लिन थाली– ‘ल्याप डान्स’ अरे ! वस्त्रको नाममा उसको शरीरमा केही धर्सो मात्र थियो जसले वक्ष-क्षेत्र र कटी-प्रदेश मुस्किलले छोपेको थियो । मार्कले २० डलरको नोट ती नृत्याङ्गनाको कटी-प्रदेशको धजामा अड्काई दियो ।
त्यसपछिको गन्तव्य – ‘क्यावरे’ नृत्य, जसमा नृत्याङ्गनाहरु संगीतको लयमा क्रमश: वस्त्र उतार्दै गइरहेका थिए र अन्त्यमा विल्कुलै प्राकृत स्वरुपमा पुगेका थिए । सुरुमा त निर्वस्त्र शरीर देख्दा मन्दिराको नजर सर्मले झुकेको थियो - तर छिट्टै अभ्यस्त भई पनि । होटल फर्कँदा बिहानको ३ बजिसकेको थियो । यतिबेलासम्म मन्दिराले आफ्नो शरीरको नियन्त्रण गुमाइसकेकी थिई । शरीरको सम्पूर्ण भार मार्कमा थियो ।
"म्यान्डी, डु यु बिलिभ द्याट भर्जिनिटी इज अ डिगनिटी ?" नशामा चुर मन्दिरालाई ओछ्यानमा पल्टिन मद्दत गर्दै मार्कले सोध्यो ।
"आई थिङ्क इट्स जस्ट अ ल्याक अफ अपरचुनिटी ।"
मन्दिराको बोली लर्बराएको थियो । आँखाहरु लठ्ठ थिए । ओठहरु तृषित । होसमै हो वा बेहोसीमा, मार्क उठ्न खोज्दा मन्दिराको दायाँ हात मार्कको गलामा बेरियो । मार्क मन्दिरातर्फ झुक्यो ।
००००००
फोनको घण्टी लगातार बजेपछि मन्दिराको निद्रा खुल्यो ।ब्युँझदा टाउकोमा पीडा भइरहेको थियो । अंग-प्रत्यंग फतक्क गलेका थिए । विमान कम्पनीको फोन रहेछ । एयरपोर्ट ११ बजे पुग्नू भन्ने खबर थियो । आँखा मिच्दै घडी हेरी- बिहानको १० बजिसकेको थियो । उठ्न लाग्दा आफूलाई निर्वस्त्र पाई । भित्री वस्त्रहरु भुँईंतिर अलपत्र थिए । सुरक्षा कवचको खोस्टा त्यतिक्कै मिल्किएको थियो । लज्जाको चिसो सिरेटो शरीरभरि कुद्यो । केही हराएको जस्तो-केही गुमाएको जस्तो महसुस भयो । कता-कता दिगमिग लागेर पनि आयो । मन्दिराले कम्बल शरीरमा लपेटी र बाथरुमतिर दौडिई । हतार-हतार तातोपानीले शरीर त पखाली, तर मन भने पखालिएन ।
ओछ्यानको अर्को छेऊमा मार्क अझै मस्त निद्रामा थियो । उसलाई उठाउन पनि मन लागेन । उसप्रति थोरै घृणा पनि महसुस भयो । मन्दिरा त्यसपछि फटापट बाहिर निस्की । बितेका रातका घटनाका कडीहरु जोड्ने प्रयास गर्दा-गर्दै एक घण्टाको हवाई यात्रा पूरा गरी ।
००००००
शाम्वीको बिहे सकियो । मन्दिरा मिनियापलिस फर्की ।
"हे भर्जिन गड्डेस, वेलकम ब्याक ।" एभलिनले अँगालो मारी ।
मन्दिरा खिन्न देखिन्थी । केही जवाफ दिइन ।
"ह्वाट ह्यापेन्ड ? यू लुक सो डाउन !"
"जस्ट अ भेगस इफेक्ट !" अहिले भने खिस्स मुस्कुराई ।
“समथिङ ह्याप्पेन्ड ?”
मन्दिरा मौन बसी ।
"हे, चियर अप, ह्वाट हयाप्पेन्स इन भेगस स्टेज इन भेगस !" अर्थात् भेगसमा जे हुन्छ, भेगसमै रहन्छ-भेगसको प्रख्यात लोकोक्ति ।
भेगसको असर उत्रिन समय लाग्यो । जो केटा उसलाई विवाहका लागि हेर्न आउँदै थियो, अन्जानमा उसँगै लसपस भयो । कस्तो विडम्बना ! के सोच्यो होला उसले ! ? मन्दिरालाई थकथकी लागिरह्यो । तर उसलाई एउटा कुरा भने अचम्म लाग्यो- विवाहका लागि केटी हेर्न जाँदै गरेको युवकले बाटैमा मौका पाएपछि अर्कैसँग सम्बन्ध पनि राख्न सक्छ ! हुन त उसले हाका-हाक्की भनेको थियो-उ खुला, उदार र आधुनिक मान्छे हो भनेर ।
साता बित्यो, महिना बित्यो । मार्कण्डेयउर्फ मार्कबाट केही खबर आएन । विवाहबारे उसले के निर्णय गर्यो होला ? मनमा खुल्दुली लागिरह्यो । सानी-आमा, साना-बुबाले केही भन्नुभएन । कहिलेकाहीं शाम्वीसँग सोध्थी तर ऊ पनि बेखबर थिई ।
एकदिनपछि शाम्वीको फोन आयो !
“हे दिदी, त्यो मार्कन्डेय हो कि मुर्कुन्डे हो, त्यसलाई तिमी पहिलादेखि चिन्थ्यौ र ?”
“किन के भयो र ?”
“त्यसले तिमीलाई ‘रिजेक्ट’ गरेछ नि । अरु पनि के-के भनेको पो सुने । तिम्रो चरित्रको बारेमा कुरा गर्दै थियो रे ! हाउ डेयर ही ?”
टाउकोमा कसैले काठको मुंग्रोले बजारेको जस्तो भयो । मस्तिष्क शून्य भयो । केही बोल्न सकिनँ । मुटुको वेग तीव्र भयो । खलखली पसिना आयो । क्रोधले थर-थर काँप्न थाली । के गरौँ - आफैँलाई चिथरौँ कि भुतालौँ जस्तो महसुस भयो । दिमागले केही सोच्न सकिनँ । उसको नजर एभलिनको मिनीबारतिर गयो । गिलासमा भोड्का खन्याई र स्वाट्ट पारी । त्यही बेला एभलिन टुप्लुक्क आइपुगी ।
“सरी एभलिन, तिमीलाई नसोधी तिम्रो भोड्का पिएँ । म यसको सट्टा-भर्ना गर्छु नि है ।”
“हे, चिन्ता नमान । तर तिमी त यसरी पिउने मान्छे होइनौ ? बुझेँ-बुझेँ- भेगसको असर अझै बाँकी छ ! बदमास केटी !” मन्दिराले जिस्काई ।
मन्दिरा भने हाँस्न सकिन । उसको असामान्य अवस्था एभलिनबाट छिपेन ।
“सबै कुरा त ठीक छ, म्यान्डी ?”
मन्दिराले ठीक छैन भन्ने भावमा टाउको हल्लाई ।
“के भयो, तिम्रो समस्या मलाई भन्न सक्छौ ?”
मन्दिराले सबै कथा सुनाई- मार्कसँग भेट भएको कुरा- भेगसका नाइट-क्लब र क्याबरे शोहरुका कुरा- मार्कसँग कौमार्य गुमाएको कुरा - मार्कले विवाहका लागि उसलाई हेर्न आएको कुरा- चरित्रहीनताको आरोप लगाएर अस्वीकार गरेको कुरा- सबै सुनेर एभलिन स्तब्ध भई ।
“म्यान्डी, म तिम्रो ठाउँमा हुन्थेँ भने मलाई यी कुराहरुले खास मतलब राख्थेन । तर तिमी म हौइनौ । तिमी विशिष्ट छ्यौ । तिमी जस्ती संस्कारी र अनुशासित केटीले यसरी पीडित हुनुपरेको मलाई विल्कुलै चित्त बुझेन । तिमीलाई त्यो केटोले झेल गरेछ र तिमी मज्जाले फँसिछौ । बिहे नगरे नगरोस्- ठीकै छ- त्यस्ता पुरुषसँग बिहे नभएकै राम्रो । तर ऊ आफू चरित्रवान् रहिरहने र तिमीलाई भने चरित्रहीनताको आरोप लगाउने ? यो सही भएन ।
“के गर्ने त एभलिन ?”
००००
कथा यहीं सकिएन । मन्दिराले मार्कलाई फेसबुकमा मित्रताको निम्तो पठाई । साता बित्यो । १० दिन बित्यो । मार्कको कुनै प्रत्युत्तर आएन । मन्दिराले अनुमान त गरेकै थिई- उसले त्यति सजिलो फेसबुकमा जोड्ने छैन भनेर । उसले एउटा सन्देश टाइप गरी-
“हे, मलाई फेसबुकमा जोड्न किन हिच्किचाएको ? सायद बिहेको कुराले हो ? यति छिट्टो बिहे गर्न कसलाई हतार छ र ? जिन्दगीको मज्जा लिन भर्खर त सिक्दै छु । हामी फेसबुकमा साथी बन्न त सक्छौं नि !”
“होइन-होइन । मैले तिम्रो सन्देश पहिला ख्याल गरिनछु । माफ गर ।”
उताबाट मार्कको जवाफ तत्कालै आयो । सायद प्रतिबद्धताबिनाको सम्बन्धका लागि पुरुष हमेसा तयार रहन्छ ।
“भेगसको त्यो अनुभवका लागि तिमीलाई धन्यवाद है ! मैले त जीवन यति रंगीन र स्वादिलो हुनसक्छ भनेर कहिले सोचेको थिइनँ । त्यो रातको घटना सम्झेर अहिले पनि काउकुती लागिरहेको छ ।” मन्दिराले गफमा मादकता छरी ।
“हो त, त्यो रातको मज्जा मैले पनि भुलेको छैन ।” उतापट्टि मार्क पनि हौसियो ।
"पलङमा तिम्रो कलाकौशल गजबको थियो !" यो लेख्दै गर्दा मन्दिराको आफ्नै गाला रातो भयो । उसले ‘इमोजी’ पनि त्यस्तै पठाई ।
"वाऊ, तिम्रो सहभागिता पनि त उत्तिकै आक्रमक थियो नि !" मार्कले ‘इमोजी’ मार्फत आँखा झिम्कायो । वास्तवमा मन्दिरालाई राम्रोसँग केही याद थिएन । उसले त नशामा सबै होस गुमाएकी थिई ।
उनीहरु फेसबुकमा जोडिए । हरेक दुई-तीन दिनमा कुरा हुन थाल्यो- रसिलो कुरा- कसिलो कुरा- रंगीन कुरा-वैंशालु कुरा- मस्तीले भरिएका कुरा । बिहेका कुरा भने फेरि कहिल्यै दोहर्याएनन् ।
“मलाई तिम्रो कसिलो अँगालोमा फेरि बाँधिन मन छ, मिनियापलिसतिर आउने काम पर्दैन तिम्रो ?”
“तिम्रो निमन्त्रणा हो भने म आइहाल्छु नि, कन्फरेन्स नै किन चाहिन्छ र, भन कहिले आऊँ ?”
मार्कको कुरा सुनेर मन्दिरा उत्साहित भई । अन्तत: मार्क मिनियापलिस आइपुग्यो । मल-अफ-अमेरिका । मलसँग जोडिएको-राडिसन होटल ।नजिकको फायर-लेक बार । मन्दिराले साँझ साढे ७ बजे भेट्ने समय दिएकी थिई । केही समय बाँकी नै थियो । उसको नजर बारको प्रवेशद्वारतिर गइरह्यो । बेचैनी साथ घडी हेरिरह्यो । घडीको सुई पनि सुस्तरी घुमिरहेको प्रतित हुन्थ्यो । साढे ७ बज्यो । मन्दिरा आइन । ८ बजेतिर बल्ल मन्दिराको फोन आयो ।
“सरी मार्क, मेरो रुममेट अचानक बिमारी भई र उसलाई ‘इमरजेन्सी’मा लिएर आएकी छु । म तिमीलाई भोलि मात्र भेट्न सक्छु । डन्ट माइन्ड, है ।”
त्यही बेला नजिकको टेबुलमा एउटा ‘ब्लन्डी’ आई - अर्थात् सुनौलो केशराशि भएकी तरुनी । छोटो टिमिक्क परेको स्कर्ट, पातलो ज्याकेट र पेन्सिल-हिल जुत्ता लगाएकी । उसले आफ्नो ज्याकेट खोलेर कुर्सीमा राखी । उसको बाहुलाविहीन पहिरननको अग्रभाग उदार रुपले खुला थियो र यौवनका अवयवहरु बेफिक्रीसँग बाहिर चियाउँदै थिए । आदतको दास मार्क नलोभिने कुरै भएन ।
“तिम्रो अनुहार परिचित जस्तो लाग्यो नि ! सायद मैले तिमीलाई पहिला कतै देखेको छु ।” ऊ कुरा गर्न तम्सियो ।
"सायद तिमीले मलाई सपनामा देख्यौ कि ? केही बदमासी त गरेनौं नि सपनामा ?" युवतीझन खर्राँट निस्किई ।
“होइन, होइन” । मार्क हाँस्यो । “तिमी त एकदम चाखलाग्दी रहिछौ । तिमी ‘डेट’ को प्रतीक्षामा छैनौं भने म तिमीसँग टेबल सेयर -गर्न सक्छु ?”
“अवश्य, तिमी जस्तो सुन्दर युवकसँग टेबल सेयर गर्ने मौका विरलै मिल्छ ।” युवतीले चिल्लो घस्नसम्म घसी ।
उनीहरुबीच परिचय आदान-प्रदान भयो ।
“म मार्क”
“म एभलिन”
"तिमीहरुलाई केही ल्याइदिऊँ ?" एउटी होस्टेस नजिक आई र सोधी ।
“लङ आइल्यान्ड आइस टी”
यो पेयको नाम सुनेर मार्क अलि झस्कियो ।
“कस्तो संयोग, मेरी एउटी साथी पनि यही पिउँछे !”
“अनि, तिमी स्थानीय हौ ?” एभलिनले सोधी ।
“होइन, म न्युयोर्कबाट । यहीँ राडिसनमा बसेको छु ।”
उनीहरुको वार्तालापले गति लियो ।‘लङ आइल्यान्ड आइस टी” र ‘बल्भनी’ ह्विस्कीका प्यालाहरु थपिँदै गए र मात चढ्दै गयो । युवती लहसिँदै गई । कुरै-कुरामा ऊ कहिले मार्कको हात समात्न पुग्थी त कहिले आँखा जुधाउँथी । एभलिनका मुलायम हातहरुमा उसले निमन्त्रणा महसुस गर्यो । नीला आँखाहरुमा प्यास मात्र देख्यो ।
बार बन्द हुने बेला भइसकेको थियो । ढिलो भयो भन्दै एभलिन उठ्न खोजी- तर सकिन । ऊ ढल्मलाई ।
“मलाई लाग्छ, तिमी घर जान सक्ने अवस्थामा छैनौ, तिमी मेरो कोठामा एकछिन आराम गर ।” मार्क यही मौकाको पर्खाइमा थियो ।
एभलिनले केही भनिन । उसको मौनतालाई मार्कले स्वीकृतिका रुपमा बुझ्यो । उसले एभलिनलाई हात समातेर उठायो र उनीहरु होटलतर्फ बढे । एभलिन धरमर गर्दै हिँड्न थाली । मार्कले एभलिनको देब्रे हात आफ्नो काँधतिर बेर्यो र दायाँ हातले उसको कम्मरमा च्याप्प समात्यो । एभलिनको टाउको मार्कको काँधमा झुल्न थाल्यो ।
०००
मिनीसोटा जिल्ला अदालत, सेन्टपल । अभियुक्तलाई राख्ने काठेघेरोमा थियो- मार्क । न्यायाधीशले मार्कमाथिको आरोप पढेर सुनायो- नशामा रहेकी युवती एभलिनसँग अनिच्छित यौनसम्बन्ध राखेको । मार्कसँग बारमा भेट भएको, सँगै रक्सी सेवन गरेपछि होस गुमाएकी, आफूलाई होसमा पाउँदा आफ्नो शरीरमाथि मार्कलाई पाएको, त्यसपछि मार्कलाई धकेलेर ऊ बाथरुमतिर छिरेकी र त्यहींबाट प्रहरीलाई फोन गरेकी बताएकी थिई एभलिनले । मार्कलाई अभियोग स्वीकार गर्ने र कम सजायका लागि निवेदन गर्ने वा अभियोग अस्वीकार गर्ने र मुद्दा लड्ने विकल्पहरु दिइएको थियो । तर उसले अभियोग अस्वीकार गर्यो र अदालती प्रकियामा गयो । मार्कको वकिलले मार्क र एभलिनको सम्बन्ध होसमै भएको र मञ्जुरीमै भएको दलील गर्यो । तर साक्षी-प्रमाणहरु उसको विरुद्धमा देखिए । प्रत्यक्षदर्शी बेल-डेस्क र रिसेप्सनका कर्मचारीहरुले मार्क र एभलिन होटल प्रवेश गर्दा एभलिन अनियन्त्रित रहेकी र उसको शिर मार्कको काँधमा झुलिरहेको देखेको बताए । होटलको लबी, एलिभेटर, हल-वेमा भएका सीसीटीभी क्यामेराका फुटेजहरुले त्यही पुष्टि गर्यो । मार्कको अर्को दुर्भाग्य, एकजना होटल कर्मचारी गल्तीले मार्कको कोठा ढकढ्क्याउन आइपुग्दा उसले भित्र बिस्तरामा नग्न युवती निदाइरहेको अवस्थामा देखेको र ऊ एभलिन नै भएको ठम्याइदियो । तन्नामा र एभलिनको शरीरमा पाइएको डीएनए मार्कको डीनएसँग मिल्न गयो ।अदालतले एभलिन शारीरिक र मानसिक रुपले इन्कार वा प्रतिरोध गर्नसक्ने अवस्थामा नरहेको र यस्तो अवस्थामा हुने यौन सम्बन्ध युवतीले अनिच्छित माने यो तेस्रो दर्जाको यौन अपराध हुने बतायो । सरकारी वकिलले त कानुनमा व्यवस्था भएको अधिकतम १५ वर्ष जेल र ३० हजार डलरको जरिवानाको माग गरेको थियो, तर मार्कको पहिला कुनै अपराधिक अभिलेख नभेटिएकाले न्यायाधीशले ८ वर्ष जेल र १५ हजार डलरको जरिवाना तोके ।
प्रहरीले मार्कलाई हत्कडीसहित बाहिर निकाल्यो । बाहिर निस्कँदै गर्दा उसको नजर दर्शकदीर्घामा रहेकी मन्दिरामाथि पर्यो । मन्दिरा मुस्कुराइरहेकी थिई । मार्कलाई झल्याँस्स याद आयो- एभलिनलाई पहिला कहाँ देखेको- कहाँ भेटेको भनेको त मन्दिराको फेसबुकमा पो देखेकोरहेछ । कतै यी दुई केटीको चाल त थिएन, उसलाई फँसाउने ? यो सम्झेरै उसको मथिंगल रन्थनिएर आयो ।
त्यो साँझ उता कोठामा एभलिनले भोड्काको बोतल खोली ।
“म्यान्डी, ल आऊ-अब उत्सव मनाऔं ।”
“म अब पिउँदिनँ, एभलिन । मलाई माफ गर ।”
“ठीक छ, जो तिम्रो मर्जी ।” एभलिन एक्लैले भोड्काको ‘सट’ लिई ।
“तर, तिमीलाई धेरै धन्यवाद है, मेरा लागि तिमीले यति ठूलो खतरा मोल्यौ, के तिमी साँच्ची नै नशामा बेहोस नै थियौ र ?”
“बेहोस नै हुने गरी त म कहाँ पिउँछु र । अपरिचितहरुसँग पिउँदा नियन्त्रण गुम्ने गरी कहिले पनि पिउँदिनँ ।”
मन्दिरा भने केही खिन्न देखिई ।
“हे, तिम्रो भेगस इफेक्ट अझै उत्रेको छैन ?” एभलिनले सोधी ।
“हामीले केही ज्यादा त गरेनौं नि, एभलिन ?”
“अहँ । जे गर्यौँ, एकदम ठीक गर्यौँ । हामी मजबुत बन्नुपर्छ, म्यान्डी । पुरुषहरुले नारीसँग मित्रता गरुन्- इमानदारीका साथ । माया गरुन् – इज्जत साथ । जब उनीहरु हामीलाई उपभोग्य वस्तु ठान्छन्, अपमान गर्छन्, उनीहरुलाई पाठ त सिकाउनै पर्यो नि । अब मार्कले अन्य चेलीहरुलाई ‘चरित्रहीन्’को उपमा कहिल्यै दिन सक्दैन ।”
मन्दिरा अहिले भने विश्वस्त देखिई । स्वीकारोक्तिमा शिर हल्लाई । उसको भेगस इफेक्ट उत्रेको प्रतीत हुन्थ्यो ।
समाप्त
२४ नोभम्बर २०१९, मिनियापलिस, मिनीसोटा
